5:284
non
potest,
quanto
studio
excitari
te
inflammarique
oporteat,
ne
quid
in
obeundis
eius
muniis
diligentiae
reliquum
facias.
Non
enim
ea
est,
quae
aut
torpere
hominem
ac
desidere
sinat,
cuius
humeris
incubuerit,
aut
levi
perfunctoriaque
opera
contenta
sit.
In
praefecturis
quidem
et
satrapiis,
quibus
familiares
suos
reges
honorant,
otiosam
saepius
dignitatem
spectare
licet:
at
quos
Dominus
ad
regendam
ecclesiam
suam
vocat,
iis
administrationem
demandat,
negotii,
curae,
sollicitudinis
plenam:
nisi
vero
ideo
facilem
esse
iudicamus,
quia
paucissimis
verbis
apud
prophetam
perstringitur:
ubi
Dominus
iubet
accipi
ab
ore
suo
verbum,
[pag.
50]
et
ex
se
populo
adnunciari.
Sed
huic
paucorum
verborum
imperio
quantum
subsit
ponderis,
Dominus
noster
indicavit,
eos
demum
familiae
suae
oeconomos
officio
suo
respondere
testatus
(Luc.
12,
42),
qui
in
reddenda
procurationis
ratione,
duas
non
vulgares
virtutes,
fidem
ac
diligentiam
approbare
possint.'
Enimvero
hic
plerosque
videmus
hallucinari,
qui
dum
adnunciandi
verbi
munus
sibi
demandatum
audiunt,
praeclare
se
defunctos
putant,
si
qualemcunque
populo
verbi
gustum
praebuerint
:
minime
autem
animadvertunt,
aut
quale
adnunciari
verbum
velit
Dominus,
aut
quam
adnunciandi
rationem
statuat.
Atqui
non
exiguum
quiddam
ab
ecclesiae
suae
ministris
requirit
Dominus,
quum
eos
dicit
(Is.
b2,
6)
se
posuisse
custodes,
qui
nec
die
nec
nocte
quiescant,
quin
perpetuo
excubent
ad
eam
protegendam.
Deinde
quales
ipsos
agere
excubias
velit,
per
alterum
quoque
prophetam
(Ez,
33,
7)
declarat:
nempe,
ut
populo
quietem
agente
ipsi
quasi
e
specula
eminus
circumspiciant,
ne
qua
improvisa
calamitas
incautos
opprimat
:
sed
quae
impendere
pericula
viderint,
longe
ante
denuncient,
ut
sit
eorum
providentia
non
secus
ac
omnes
ecclesiae
oculi:
eorum
vox,
non
aliter
atque
clangor
tubae,
in
cuius
signum
intenta
sit
civitas
universa.
Quanquam
ne
his
quidem
adhuc
finibus
tota
episcopi
functio
continetur,
sed
omnes
eius
partes
semel
complexus
est
Dominus,
ubi
pascendi
verbo
designavit,
quum
Petrum
pascendis
suis
ovibus
praeficeret
(Ioann.
21,
15).
Nam
ut
Platonem
et
Homerum
omittamus
(qui
plurimas
regis
dotes
melius
exprimere
non
possunt,
quam
dum
ποιμένα
λαῶν
vocant)
sacrae
literae,
dum
omnem
pietatis,
amoris,
suavitatis,
sollicitudinis
afFectum
complecti
volunt,
pastoris
nomine
haec
omnia
simul
enunciant:
plus
utique
aliquid
significantes,
quam
si
vel
patrem,
vel
praesidem,
vel
ducem,
y
el
custodem
dicerent.
Siquidem
pastor
et
deducendi,
et
regendi,
et
servandi
non
solum
curam
gerit,
sed
quodammodo
etiam
pater
est.
Neque
temere
reperiri
possit
in
patris
visceribus
tantus
amoris
ardor,
quantum
Dominus
noster
pastori
tribuit,
quum
bonum
pastorem
dicit
animam
pro
ovibus
suis
ponere
(Ioann.
10,
11).
Itaque
ipse
quoque
cuius
sanguine
pascimur7
pastoris
titulo
a
pro-
|