10.1:284
lle
tuus
Machliniensis,
et
tuo
nomine
[pag.
27]
manum
iniecit
meis
possessionibus,
et
reum
me
deinde
peragere
non
dubitavit.
Tua
vero
maiestas
iudicare
potest,
an
iusta
sit
haec
causa,
cur
me
tam
atrociter
persequantur.
Scio
equidem
et
alias
duas
causas
congeri,
quod
scilicet,
te
adventante,
discesserim
Colonia,
adversus
tuum
interdictum.
Quumque
mandassevS
Argentoratum
relinquerem,
quod
pedem
tamen
inde
non
moverim:
proptereaque
me
inobedientiae
convictum.
Quod
ad
priorem
causam
attinet,
Caesar,
existimo
fuisse
tibi
meis
literis
satisfactum,
quod
et
aequissima
fuerit,
quam
proposui,
excusatio
et
verissima
iudicari
possit,
si
de
mei
discessus
tempore
inquiratur.
Certe
medici,
frustra
tentatis
omnibus
aliis
remediis,
ad
balnea
me
relegarant,
quumque
intuerentur
illam
meam
imbecillitatem,
in
quam
longo
morbo
debilitatus
incideram,
properandum
quantum
possem
consuluerant:
habita
quoque
ratione
affecti
et
propemodum
fracti
corporis,
ut
iter
eligercm
minus
asperum,
praeceperant.
Et
sane
quum
mihi
equi
aut
cursus
l)
decussio
non
esset
tolerabilis,
Rhenum
conscendi:
quia
navigatio
mollior
futura
erat.
Solvi
igitur
Colonia,
nullo
certe
consilio
vitandae,
Caesar,
tuae
praesentiae:
sed
coactus
gravissima,
ut
iam
dixi,
necessitate.
Neque
vero
[pag.
28]
tum
nota
mihi
erat
tua
voluntas.
Quum
longe
progressus
essem,
et
Argentorato
iam
appropinquarem,
tunc
primum
literas
a
tua
maiestate
accipio
:
quibus
iubebas
mo
Coloniae
tuum
adventum
praestolari.
Caeterum
ut
eo
redirem,
nullo
modo
facere
potui.
Sic
enim
de
via
lassus,
deque
longo
itinere
fractus
eram,
ut
hic
lecto
affixus
multo
tempore
fuerim,
sine
ulla
fere
longioris
vitae
spe.
Certum
est
itaque,
me
non
potuisse
iter
bidui
conficere,
quin
mihi
capitalis
fuisset
haec
loci
mutatio.
Sic
itaque,
Caesar,
iudicari
non
possum,
tuo
mandato
non
paruisse,
quum
Colonia
discederem.
Neque
enim
illud
acceperam:
nec,
nisi
re
confecta,
quid
velles
intellexi:
quod
facile,
ubi
permiseris,
probare
mihi
promptum
erit.
Ut
ad
secundum
caput
veniam,
misisti
ad
me,
Caesar,
nobilem
quendam
virum
tuae
curiae,
cum
litteris
et
fiduciario
mandato.
Is
a
tua
maiestate
mandatum
se
habere
dixit,
ut
intelligeret
ecquid
v
alerem,
cur
huc
venissem,
et
quid
deinceps
facere
instituerem:
simul
etiam
me
moneret
obliquae
suspicionis,
qua
notabar
religionis
nomine,
quo
de
ea
tuae
maiestati
me
purgarem.
Verum
idem
potuit,
Caesar,
certum
ferre
testimonium
de
mea
valetudine,
qua
me
tum
laborantem
vidit,
isque
unus
locuples
erit
[pag.
29]
testis,
quod
paulo
ante
dixi,
esse
verissimum.
Si
enim
tum
quoque,
quum
iam
convalescere
inciperem,
usque
adeo
tamen
infirmus
adhuc
eram,
facile
certoque
inde
coniicere
licuit,
1)
currus?
|