7:283
283
PAULI
m
.
ADMONITIO
284
Christianorum
coniuncta
in
fide
et
caritate
auxilia
consuli
possit,
non
videmus.
Quare
sterne
viam,
dilecte
fili,
ad
tale
concilium.
Hoc
enim
tui
muneris
proprium
erit.
Sternes
autem
si
vel
pacem
reddas,
quantum
in
te
est,
Christiano
populo,
tantopere
ab
omnibus
expetitam:
vel
saltem
arma
cohibeas,
dum
ecclesia
in
concilio
congregari
possit,
ubi
aequius
est
quam
per
vim
vestras
disceptationes
decidi.
Hoc
vero
tu
et
caeteri
christiani
principes,
quos
etiam
atque
etiam
[pag.
37]
de
eadem
hac
re
admonebimus,
praesertim
vero
eum,
quocum
bellum
geris,
faciatis.
Iam
concilium
adest:
iampridem
enim
indictum
est:
neque
vero
abruptum
est,
etsi
bellorum
causa
in
commodius
tempus
dilatum.
Itaque
huc,
carissime
fili,
incumbe,
et
hanc
laetitiam
primum
populo
christiano,
qui
iampridem
intestinis
bellis
est
attritus,
redde.
Deinde
vero
nobis,
qui
te
nihil
carius
in
terris
nos
habere
iudicamus,
qui
primogeniti
apud
nos
locum
in
amore
tenes,
idque
specimen
divinae
in
te
virtutis
praee,
ut
non
modo
patrem,
te
pie
monentem,
non
averseris:
quod
faciunt
ii,
quos
Deus
in
signum
abdicationis
suis
desideriis
tradit:
(44)
sed
ut
eundem
ad
te,
tanquam
Deo
iubente,
tali
tempore
missum,
qui
labantem
sustineat,
et
magno
animae
salutis
periculo
liberet,
omni
pietate
amplexeris,
eius
[pag.
38]
vocem
libenter
audias,
monitis
obtemperes:
satis
vero
obtemperabis,
si
quum
te
a
semita
sancta,
ut
appellat
propheta,
quae
eadem
est
regia
via,
maiorum
tuorum
religiosissimorum
principum,
humana
consilia
ut
hominem
deflectere
potuere
:
huc
statim
de
ea
qualis
sit
admonitus,
divinam
indolem
proferens
videas,
atque
ita
in
animum
inducas,
nullum
ut
in
iis
quae
ad
religionem
pertinent,
tibi
ius
et
autoritatem
vindices,
(45)
si
divinam
institutionem
et
ecclesiae
consuetudinem
sequens,
ab
ipsis
conventibus
imperialibus,
a
quibus
absunt
qui
autoritatem
de
eiusmodi
rebus
cognoscendi
habent,
omnes
de
sacerdotibus
atque
de
religione
disceptationes
prorsus
excludas,
et
ad
eorum
proprium
tribunal
reiicias:
(46)
si
de
bonis
ecclesiasticis,
quorum
iudicium
ab
quibus
uti
consiliariis
semper
assuevit?
Ex
quibus
unus
est
ille,
qui
olim
ad
perdendum
Achab
1)
spiritus
mendax
in
ore
omnium
prophetarum
fuit.
Si
tantum
illic
potuit
unus,
quid
hic
facient
aliquot
millia?
In
hoc
tamen
iure
reprehendi
Frenesius
potest,
qui
ad
subsellia
relegat
eos,
qui
concilio
supra
ipsius
tribunal
praesidebunt.
Neque
enim
ipse
tam
magnus
est
Deus,
quin
patri
mendacii
serviat.
Certe
qui
magicis
divinationibus
se
vitamque
suam
subiicit,
diabolo,
quem
invocat,
minorem
se
esse
profitetur,
[pag.
80]
Etsi
quid
profiteatur,
non
moror,
dum
quid
faciat
video.
44)
Pater
est,
qualem
fuisse
Saturnum
tradunt
poetae,
qui
filios
scilicet
devoret.
Quicunque
tamen
dicto
non
fuerint
audientes,
eos
e
numero
filiorum
Dei
abdicat.
Sed
bene
habet,
quod
Salmonei
sunt,
non
Dei
fulmina.
45)
Hoc
primum
est,
ne
qua
doctrina,
nisi
ex
tripode
romanae
sedis
profecta,
recipiatur,
quo
impetrato,
quae
amplius
ambigendi
causa
erit?
Proinde
quin
de
examinanda
doctrina,
de
repurgando
corrigendoque
ecclesiae
statu
agatur,
non
abnuit,
modo
id
fiat
se
iudice,
et
tota
controversia
solo
suo
nutu
transigatur.
Nec
eo
contentus,
sibi
eatenus
cavet,
ut
quae
volet
ipse
cum
angelorum
suorum
cohorte,
ea
duntaxat
in
quaestionem
veniant
ut
modum
actionis
praescribat,
ut
silentium
iniungat,
quoties
libuerit,
ut
simulatque
concrepuerit
omnes
contremiscant.
Itane?
Corruptum
Dei
cultum,
exstinctam
eius
gloriam,
vel
saltem
valde
obscuratam,
eversum
Christi
regnum,
pes3umdatam
religionem,
doctrinam
veritatis
partim
vitiatam,
partim
|