1:283
INSTITUTIO
REL.
CHRIST.
1539
.
1554.
quod
nescire
cupiunt,
subinde
sentiscunt.
Nemo
in
audaciorem
aut
effraenatiorem
numinis
contemptum
prorupisse
legitur,
quam
C.
Caligula;
nemo
tamen
miserius
trepidavit,
quum
aliquod
irae
divinae
indicium
se
proferebat:
ita
Deum,
quem
studebat
ex
professo
contemnere,
invitus
exhorrescebat.
Hoc
passim
eius
quoque
similibus
evenire
videas:
ut
enim
quisque
est
audacissimus
Dei
contemptor,
ita
vel
ad
folii
cadentis
strepitum
maxime
perturbatur.
Unde
id,
nisi
ex
divinae
maiestatis
ultione?
quae
illorum
conscientias
eo
vehementius
percellit,
quo
magis
eam
refugere
conantur?
Omnes
quidem
latebras
respectant,
quibus
se
abdant
a
Domini
praesentia,
et
eam
rursum
ex
animo
suo
deleant:
sed
velint
nolint,
irretiti
semper
tenentur;
utcunque
interdum
videatur
evanescere
ad
momentum
aliquod,
subinde
tamen
recurrit,
et
novo
impetu
irruit.
Ut
si
qua
illis
remissio
est
a
conscientiae
anxietate,
non
multum
absimilis
sit
a
somno
ebriosorum
aut
phreneticorum,
qui
ne
dormientes
quidem
placide
conquiescunt:
quia
diris
et
horrificis
insomniis
continenter
sollicitantur.
Ergo
impii
quoque
ipsi
exemplo
sunt,
vigere
semper
in
omnium
hominum
animis
aliquam
Dei
agnitionem.
6.
In
hoc
valere
oportere
Dei
notitiam,
iam
attigimus:
primum
ut
ad
timorem
ac
reverentiam
nos
instituat,
deinde
ut
omne
bonum,
et
ab
illo
petendum,
et
illi
acceptum
esse
ferendum,
doceat.
Quomodo
enim
mentem
tuam
subire
queat
Dei
cogitatio,
quin
simul
extemplo
cogites,
te,
quum
figmentum
illius
sis,
imperio
illius
esse,
ipso
creationis
iure,
addictum
et
mancipatum?
vitam
tuam
illi
deberi?
quidquid
instituis,
quidquid
agis,
ad
illum
referri
oportere?
Id
si
est,
iam
profecto
sequitur,
vitam
tuam
prave
corrumpi,
nisi
ad
obsequium
sanctae
eius
voluntatis
componatur.
Rursum,
nec
ad
liquidum
perspicere
ipsum
potes,
nisi
ut
bonorum
omnium
fontem
esse
et
originem,
agnoscas;
unde
et
desiderium
illi
adhaerendi,
et
fiducia
in
ipsum
nasceretur,
si
non
sua
pravitate
mens
hominis
a
recta
investigatione
abduceretur.
Verum
in
utroque
apparet
mira
omnium
nostrum
vanitas
et
vecordia.
Ubi
enim
perpetuus
obedientiae
tenor
in
tota
vita
esse
debuerat,
in
cunctis
prope
operibus
securissime
illi
rebellantes,
pauculis
sacrificiis
placare
illum
studemus;
ubi
sanctimonia
vitae
et
cordis
innocentia
illi
serviendum
erat,
frivolas
nugas
comminiscimur
et
nihili
observatiunculas,
quibus
illum
demereamur.
Deinde,
ubi
in
illum
fiducia
nostra
defixa
esse
debuerat,
vel
in
nobis,
vel
in
creaturis
aliis
desidet.
Tandem
tot
erroribus
perversisque
opinionibus
implicamur,
ut
scintilla
illa,
quae
ad
contemplandam
Dei
maiestatem
nobis
praelucebat,
suffocetur
et
exstinguatur,
ne
ad
veram
usque
notitiam
nos
deducat.
Tamen
manet
semen
illud,
quod
revelli
a
radice
nullo
modo
potest:
aliquam
esse
divinitatem;
sed
|