8:282  fore  testatur,  ut  quibus  voluerit  parcat:  quia  nulla  unius  magis  quam  alterius  eligendi  necessitate  sit  adstrictus.  Tandem  quod  necessario  ex  sententia  illa  sequitur,  Paulus  infert:  Non  esse  volentis  nec  currentis,  sed  miserentis  Dei.  Nam  si  sola  Dei  misericordia  continetur  salus  hominum,  Deus  autem  non  nisi  quos  arcano  suo  beneplacito  delegit  servat,  nihil  prorsus  fit  hominibus  residuum.  Exponit  Pighius,  non  deberi  salutem  conatui  [pag.  56]  nostro,  vel  ullis  l)  operibus,  quia  gratuito  ad  eam  nos  Deus  vocet,  fcilicet,  ita  secure  ludit,  ac  si  verbulo  uno  totam  Pauli  doctrinam  abolere  in  promptu  esset.  Quia  Dominus  beneplacito  suo,  non  operum  discretione,  eligit  quos  servet:  inde  colligit  Paulus,  non  volentis  esse  neque  currentis:  sed  totum  in  una  Dei  misericordia  verti.  Elapsum  Pighius  se  putat,  dum  omnibus  garrit,  quae  nemini  debetur,  gratiam.  Caeterum,  quum  eius  demum  compotes  fieri  dicat,  quos  Dominus  idoneos  et  sibi  obsequentes  reperit:  eo  necesse  erit  recidere:  valere  quidem  et  voluntatem  et  cursum:  sed  quia  per  se  non  sufficiant,  Dei  misericordiae  palmam  deferri.  Quas  ineptias  optime  refutat  idem  Augustinus:  Si  propterea,  inquit,  2)  dictum  est,  non  volentis  neque  currentis,  sed  miserentis  Dei,  quia  ex  utroque  fit,  id  est,  ex  voluntate  hominis  et  misericordia  Dei,  tanquam  diceretur:  non  sufficit  sola  voluntas,  nisi  adsit  misericordia  Domini:  neque  sufficiet  misericordia  Dei,  nisi  adsit  hominis  voluntas.  Porro,  si  nullus  Christianus  dicere  audebit:  Non  miserentis  Dei,  sed  volentis  est  hominis:  restat  ut  propterea  recte  dictum  intelligatur:  Non  volentis,  neque  currentis:  ut  totum  detur  Deo,  qui  hominis  voluntatem  bonam  et  praeparat  adiuvandam,  et  adiuvat  praeparatam.  Quo  magis  frivola  est  quorundam  argutia,  qui  misericordiae  Dei  et  humani  [pag.  57]  conatus  concursum  inde  eliciunt.  Quasi  vero  Paulus  homines  currendo  parum  proficere  intelligat,  nisi  Dei  gratia  adiutos:  ac  non  potius  alia  omnia  redigat  in  nihilum,  ut  locum  Dei  misericordiae  vacuum  cedant.  Unde  enim  cursus  recti  principium?  An  quisquam,  nisi  duce  ac  directore  spiritu,  ipse  Deo  occurret?  Nam  ut  hic  quoque  Augustini  verbis  utar:3)  Quotidie  ad  Christum  trahuntur  eius  inimici.  Dicit  enim  Christus:  Nemo  potest  venire  ad  me,  nisi  pater  traxerit.  Non  ait:  duxerit,  quasi  aliquo  modo  praecederet  voluntas.  Quis  enim  trahitur,  si  iam  volebat?  Trahitur  ergo  miris  modis  ab  eo,  qui  sic  novit  in  cordibus  hominum  operari,  non  ut  homines  nolentes  credant,  sed  ut  volentes  ex  nolentibus  fiant.  Videmus  ergo  sic  Dei  electionem  approbari  1)  illis  Gallas.  Beza  et  Amst.  2)  Enchir,  ad  Laur.  cap.  32.  3)  Lib.  1  ad  Bonifac,  cap.  19.