6:282
lum
quoque
Deum
aliquem.
Vides
statum
quaestionis.
Iam
sanctus
vir,
sicuti
res
postulabat,
reclamat,
non
natura
malum
hominem,
hoc
est,
Dei
creatione,
sed
liberi
arbitrii
fuisse
conditum,
animamque
accepisse
boni
et
mali
capacem.
Quum
de
primo
hominis
statii
eum
agere
constet,
quo
tempore
integer
adhuc
erat,
et
Dei
similitudinem
retinebat,
quid
hoc
adversum
nos,
qui
arbitrii
servitutem
non
nisi
in
naturae
corruptione
ac
depravatione
constituimus?
Dicit
quodam
loco
Irenaeus,
inter
alia:
Frumentum
quidem
et
paleas
naturaliter
facta
esse:
hominem
vero
rationabilem,
et
secundum
hoc
similem
Deo,
quum
liber
in
arbitrio,
et
suae
potestatis
factus
fuerit,
ipsum
sibi
causam
esse,
ut
aliquando
frumentum,
aliquando
autem
palea
fiat.
Quapropter,
inquit,
iuste
condemnabitur:
quia
rationabilis
factus,
amisit
veram
rationem,
et
irrationaliter
vivens,
adversatus
est
iustitiae
[pag.
69]
Dei,
tradens
se
terreno
spiritui,
et
omnibus
serviens
voluptatibus:
quemadmodum
ait
propheta:
Homo,
quum
in
honore
esset,
non
intellexit;
comparatus
est
iumentis,
et
similis
factus
est
illis.
Hoc
nos
dicimus
primi
parentis
lapsu
omnibus
nobis
contigisse,
et
in
eo
consentientem
habemus
totam
ecclesiam.
Dicit
praeterea,
libertatem
illam,
de
qua
tractat,
imaginem
esse
Dei
ad
quam
creatus
fuerit
Adam.
Atqui
hanc
Paulus
reparari
oportere
de
die
in
diem
in
fidelibus
docet:
idque
non
propria
eorum,
sed
spiritus
sancti
virtute
(2
Cor.
4,
16).
Sequitur
ergo;
fuisse
obliteratam
ac
corruptam.
Eligat
nunc
utrum
volet
Pighius:
aut
corruptionem
illam
haereditariam,
quam
in
totum
suum
genus
Adam
transmisit,
fuisse
incognitam
Irenaeo:
aut,
quia
ad
confutanda
Cerdonis
et
Valentini
deliramenta
nihil
pertinebat,
fuisse
omissam,
et
de
integro
duntaxat
creationis
statu
verba
fuisse
facta.
Alterum
e
duobus
respondeat,
necesse
est.
Atqui
utroque
modo
liberor.
Neque
enim,
vel
autore
Pighio,
audiendus
erit
Irenaeus,
si
repugnante
unanimi
ecclesiae
consensu,
inter
vitiatam
naturam
et
integram
nihil
discernat:
quod
si,
qualis
ante
lapsum
fuerit
homo,
tantum
describit,
nihil
ad
nos,
qui
arbitrii
servitutem
non
ad
Deum,
sed
ad
hominis
vitium
referimus.
Quum
ad
Cyprianum
ventum
est,
occupatione
utitur,
quod
quaestionem
hanc
nusquam
ex
professo
tractet.
Augustini
tamen
locum
adducit,
ubi
liberum
arbitrium
ab
eo
non
negari
testatur.
Verum
quid
liberi
arbitrii
nomen
Augustino
valeat,
quum
alibi
clarius
demonstrabimus,
tum
ex
hoc
loco
patet.
Dicit
enim,
Cyprianum
non
tollere
liberum
arbitrium,
quum
Deo
totum
tribuit,
quod
recte
vivimus.
Illam
autem
ex
Cypriano
adducit
sententiam:
De
nullo
gloriandum,
quia
nihil
prorsus
nostrum
est.
Quam
magnifice,
quaeso,
sentit
de
propria
nostra
virtute,
qui
bona
omnia
insolidum
Deo
adscribit^
|