29:282
multorum
exitium.
Nec
enim
ea
quae
debebatur
cura
adhibetur:
vilius
praestantiori,
puta
corpus
animae
praefertur,
voluptas
et
delectatio
educationi
et
eruditioni,
quae
tamen
illis
longe
maiore
in
pretio
esse
quam
caetera
omnia
debebat.
Non
sic
Anna,
quae
filium
nominatim
dicitur
non
quinquennem
sexennemve,
sed
admodum
puerum
et
recens
ablactatum
adduxisse,
curaeque
pontificis
tradidisse,
sese
materna
automate
abdicasse,
ut
Deo
promissum
dicatumque
offerret.
Quare
quum
sponte
infantili
bus
blanditiis
non
procrastinat,
sese
privat,
ut
Deo
consecratum
offerat,
satis
ostendit
se,
neque
invitam,
neque
moerentem,
id
facere,
sed
licet
lactatura
infantem
domi
ad
tempus
resederit,
tamen
opportunitatem
exspectasse
Deo
votum
plene
persolvendi.
Caeterum
quod
dicuntur
adduxisse
puerum
ad
Helin
et
Anna
illi
dixisse
:
Domine
mi,
vivit
anima
tua,
sum
mulier
illa
quae
stabat
tecum
hic
supplicando
Iehovam:
pro
puero
isto
supplicabant,
praestetque
mihi
Iehova
petitionem
meam,
quam
petebam
ab
eo
:
quamobrem
ego
quoque
commodatum
restituo
eum
Iehovae
omnibus
diebus
quibus
fuerit,
ipse
commodatus
est
Iehovae:
primum
expendenda
vox
illa:
Domino
mi.
Neque
vero
pluribus
est
disputandum,
an
summo
sacerdoti
fuerit
ille
titulus
attributus,
tantum
hunc
fuisse
linguae
hebraeae
usum
observandum.
Atque
esse
quasdam
nationes
et
regiones
in
istiusmodi
honorificis
appellationibus
politiores
et
profusiores
quam
alias
videmus:
quare
ne
quid
hic
ambitione
peccatum
putemus,
equidem
hoc
ad
patriam
consuetudinem
referendum
existimo,
et
hanc
simplicissimam
esse
salutationem:
quod
Iudaei
tam
aliqua
dignitate
inter
se
praeditos
quam
etiam
ignotos,
hoc
honore,
nempe
domini
appellatione,
afficerent.
Praecipuum
vero
caput
huius
historiae
considerandum
superest:
Annam
puerum
adduxisse^
quem
Deus
ipsi
dederat
Quibus
iterum
verbis
idem
quod
superius
diximus,
quum
Samuelem
eum
nuncupavit,
ipsa
testatur.
Palam
enim
suam
a
Deo
exauditam
supplicationem
profitetur:
neque
enim
tantum
datum
infantem
sibi
ait,
sed
precibus
suis
datum:
minime
quidem
tanquam
precum
suarum
meritis
istud
tribuat,
sed
non
ignara
Deum
ita
suorum
exercere
fidem
velle,
et
aditum
ad
se
precibus
eorum
patefacere,
ut
certiores
faciat
suos,
se
in
veritate
ipsum
invocantes
exauditurum.
Quod
magis
etiam
confirmat
dum
ait
ad
Helin:
Anima
tua
vivit.
Neque
vero
arbitrandum
illam
per
animam
Heli
iurasse,
quod
plane
esset
idololatricum.
Neque
enim
per
alterius
quam
Dei
nomen
iurare
licet.
Quare
per
Dei
nomen
iurantes,
iudicem
illum
nostrum
esse
profitemur,
ante
cuius
tribunal
olim
omnes
sisti
necesse
sit.
Anna
itaque
minime
voluit
in
mortalem
quae
viventis
Dei
sunt
propria
trans-
|