9:281  281  DE  OCCULTA  DEI  PROVIDENTIA.  282  iniustitia  detinentium  (Rom.  1,  18).  Atqui  si  vera  est  Calvini  sententia,  exseritur  ira  Dei  in  omnes  insontes.  Si  enim  suggerit  pravos  affectus,  irascitur,  et  odit  eos  ante  pravos  affectus.  Nam  suggerere  pravos  affectus  est  opus  odii:  odit  ergo  insontes.  Nam  ante  pravos  affectus  sunt  insontes:  siquidem  peccatum  est  a  pravis  affectibus,  vel  potius  peccatum  est  pravus  affectus.  CONTRA  DUODECIMUM.  De  duodecimo  sic  dicunt:  Si  ita  est,  Deus  irascitur  bono:  nam  si  impietas  est  opus  Dei,  impietas  est  bonum:  omnia  enim  opera  Dei  sunt  bona.  Et  si  impietas  est  bonum,  ergo  pietas  est  malum,  quippe  quae  sit  impietati  contraria.  Ergo  quum  dicunt  sacrae  literae:  Oderis  malum,  amato  bonum  (Amos  5,  15),  iubent  nos  amare  impietatem,  ei  odisse  pietatem.  Dicunt  praeterea  istum  articulum  sal  sapere  nescio  quid  libertinum,  et  mirantur  te  tam  infensum  esse  libertinis.  CONTRA  DECIMUM  TERTIUM  ET  DECIMUM  QUARTUM.  In  hunc  sic  argumentantur:  Si  peccamus  necessario,  frustra  sunt  omnes  admonitiones,  frustra  dicitur  populo  apud  Ieremiam  :  Ego  vitae  mortisque  viam  vobis  propono:  qui  in  ista  urbe  manserit,  is  ferro,  fame,  peste  morietur:  qui  vero  ad  Chaldaeos  transfugerit,  vivet  (Ier.  21,  8).  Frustra  haec,  inquam,  dicuntur,  si  ad  Chaldaeos  transfugere  tam  erat  illis  impossibile,  [pag.  17]  quam  montem  deglutire.  Quod  si  dicet  Calvinus  praecepta  ideo  proponi,  ut  sint  homines  inexcusabiles:  respondemus  hoc  esse  inane.  Nam  si  filio  tuo  praeceperis  ut  rupem  comedat,  et  ille  id  non  fecerit,  non  magis  erit  inexcusabilis  post  istud  praeceptum  quam  ante.  Similiter  si  Deus  mihi  dicit:  Ne  furator:  et  ego  necessario  furor,  nec  magis  possum  a  furando  abstinere,  quam  rupem  comedere,  non  magis  sum  inexcusabilis  post  praeceptum  quam  ante,  nec  magis  excusabilis  ante  praeceptum  quam  post.  Denique  si  vera  est  sententia  Calvini,  homo  est  inexcusabilis  etiam  ante  praeceptum:  quo  fit  ut  nihil  sit  opus  praecepto  ad  efficiendam  istam  inexcusabilitatem.  Si  enim  reprobatus  est  impius  antequam  sit  impius,  hoc  est  antequam  sit,  videlicet  ab  aeterno,  ideoque  necessario  peccat,  iam  est  inexcusabilis  et  damnatus  ante  praeceptum,  idque  contra  leges  omnes  et  divinas  ei  humanas.  Omnes  enim  leges  damnant  hominem  post  facinus,  et  propter  facinus.  At  iste  Calvini  Deus  damnavit  et  reprobavit  impios  antequam  essent,  nedum  antequam  impii  essent  aut  peccassent:  et  quia  eos  ante  peccatum  damnavit,  peccare  cogit,  videlicet  ut  iuste  damnasse  videatur.  Denique  hic  contexunt  antithesin,  Calvine,  tui  Dei,  et  Dei  sui,  in  hunc  modum  :