5:281
DE
SACERDOTIO
PAPALI
ABIICIENDO.
luviem
deducere
in
animo
est:
et
stilum
ita
studebo
temperare,
ut
non
cum
uno
duntaxat
homine,
sed
toto
simul
ordine
mihi
esse
negotium
appareat.
Equidem
non
sum
nescius,
quam
ardua
difficilique
in
causa
verser,
dum
eos
mihi
fero
iudices,
quorum
fortunas
honoresque
omnes
in
iudicium
postulo.
Ac
quibusdam
forte
insanus
videri
possim,
qui
sola
facundia
obtinere
in
animum
inducam,
ut
se
unicis
vitae
praesidiis
abdicare
ultro
isti
velint:
quibus
aegerrime
cedunt,
qui
vi
manuque
illis
exuuntur.
Apud
integros
sane
et
incorruptos
iudices
non
ita
difficile
fuerit
palam
facere,
totam
illam
romanensis
opulentiae
congeriem,
ab
ipsa
suprema
sede,
ad
minimam
usque
capellaniam
(ut
vocant)
ex
imposturis,
furtis,
rapinis,
sacrilegiis,
pessimisque
artibus
conflatam
esse:
et
cuius
nullam
particulam
attingere
possis,
quin
multorum
scelerum
conscientia
te
obstringas.
Nam
de
eo
si
quis
ambigit,
ei
facile
sua
dubitatio,
antequam
dicendi
finem
faciamus,
eximetur.
Eandem
vero
confessionem
ab
iis
exprimere,
quorum
ut
venter
eiusmodi
imposturis,
rapinis,
[pag.
47]
furtis,
sacrilegiis,
pascitur,
ita
mens
animusque
corrumpitur,
non
ita
promptum
est.
Neque
enim
scite
magis
quam
vere
pronunciatum
olim
hoc
a
Catone
fuit,
Ventri
nullas
esse
aures,
quibus
rationi
melioribusque
consiliis
auscultare
queat.
Atqui
non
hic
cum
uno
duntaxat
ventre
mihi
negotium
est,
sed
cum
ambitione
quoque:
cuius
affectus
ad
verum
perspiciendum
non
minus
caecus
est,
quam
ad
audiendum
surdus
illius
sensus.
Est
tamen
quiddam,
quod
in
tanta
etiamnum
difficultate
spem
mihi
aliquam
faciat,
in
ipsis
vel
docendis,
vel
monendis,
vel
obsecrandis,
non
inanem
me
operam
sumpturum.
Tametsi
enim
omnes
praestigiis
illis
fascinati,
quibus
suos
excaecare
solet
romanus
Pluto,
quam
calamitosas
possideant
opes,
non
vident,
bona
etiam
pars
malo
suo
altius
indormit,
quam
ut
ullis
clamoribus
expergiscatur
:
non
sic
tamen
omnes
(nisi
vehementer
fallor)
ad
meliorem
doctrinam
obsurduerunt,
ut
non
vel
dimidiam
saltem
aurem,
e
tam
numerosa
gente
pauculi
nobis
arrigant.
Magna
sane
vis
est
verbi
Domini,
potentiorque
quam
reputare
quisquam
temere
queat,
nisi
expertus,
et
quae
plurimum
valeat
in
utramque
partem:
ut
quidquid
eo
attactum
fuerit,
quamlibet
durum
sit
et
saxeum,
vel
emolliatur
protinus,
vel
conteratur:
ut
quidquid
petitum
eius
odore
fuerit,
vel
in
mortem
afficiatur,
vel
in
vitam.
Sint
igitur
innumeri,
qui
devoto
animo
in
suam
ipsorum
perniciem
ruentes,
mea
ista
exhortatione
fidelissimo
alioqui
mali
sui
remedio,
gravius
adhuc
exulcerentur:
quosdam
tamen
fore
minime
dubito,
qui
obiectum
naribus
suis
vitae
odorem
magna
cum
laetitia
persentiscant.
Quorum
in
namero
ut
te,
vir
mihi
amicissime,
certissima
fiducia
ponere
ausim,
facit
quum
ingenium
illud
tuum,
et
praeclaris
naturae
dotibus
ornatum,
et
optimis
|