49:281
281
CAPUT
XV.
282
27.
M
debitores
ipsorum
sunt.
Nemo
non
videt,
quod
de
obligatione
hic
dicitur,
non
tam
Corinthiorum
causa,
quam
propter
Romanos
ipsos
dici.
Nihilo
enim
plus
Corinthii
vel
Macedones
quam
Romani
Iudaeis
debebant.
Addit
obligationis
causam,
quod
evangelium
ab
illis
acceperant:
et
argumentum
sumit
ex
comparatione
minoris
cum
maiori,
quo
etiam
alibi
(1.
Cor.
9,
l
l
)
utitur,
non
debere
videri
iniquam
aut
gravem
compensationem
illis,
qui
pro
spiritualibus
carnalia
referant,
quae
immenso
sunt
viliora.
Hoc
autem
evangelii
pretium
ostendit,
quod
non
ministris
tantum
illius,
sed
universae
genti,
unde
ministri
prodierant,
obstrictos
pronuntiat.
Nota
autem
verbum
XetToupyf^aat
pro
ministrare
:
quod
significat
munere
suo
perfungi
in
republica
et
onera
suae
vocationis
subire:
interdum
etiam
ad
sacra
transfertur.
Nec
dubito
quin
signisicet
Paulus
sacrificii
speciem
esse,
quum
de
suo
erogant
fideles
ad
egestatem
fratrum
levandam.
Sic
enim
persolvunt
quod
debent
caritatis
officium,
ut
Deo
simul
hostiam
grati
odoris
offerant:
sed
proprie
hoc
loco
ad
illud
mutuum
ius
compensationis
respexit.
28.
Obsignavero
illis
fructum
hunc.
Mihi
non
displicet
quod
hic
allusionem
esse
putant
ad
veterum
morem,
qui
annulis
occludebant
quae
volebant
in
tuto
reposita.
Hoc
modo
fidem
suam
et
integritatem
Paulus
commendat,
quasi
diceret
sincerum
se
fore
custodem
pecuniae
in
manibus
suis
depositae,
non
secus
ac
si
obsignatam
ferret.
Fructus
nomine
proventum
notare
videtur,
quem
ex
evangelii
satione
ad
Iudaeos
redire
nuper
dixit,
non
secus
atque
ager
cultorem
suum
fructificando
alit
29.
Scio
autem
quod,
quum
venero,
in
plenitudine.
Bifariam
exponi
haec
verba
possunt:
prior
sensus
est,
quod
reperturus
sit
Romae
uberem
evangelii
fructum:
est
enim
haec
evangelii
benedictio,
quum
bonis
operibus
fructificat.
Nam
quod
nonnulli
ad
eleemosynas
restringunt,
mihi
non
placet.
Vel
quo
magis
desiderabilem
faciat
suum
ad
eos
adventum,
sperare
se
dicit
non
fore
infrugiferum,
quia
sit
magnam
accessionem
facturus
evangelio,
quam
plenit
u
d
i
n
em
b
e
n
e
d
i
c
t
i
o
n
i
s
vocat,
pro
plena
benedictione
:
quo
nomine
significat
prosperum
successum
et
incrementum.
Haec
autem
benedictio
partim
ab
eius
administratione,
partim
ab
eorum
fide
pendebat:
ergo
non
frustra
se
venturum
ad
eos
promittit,
apud
quos
non
perditurus
sit
gratiam
sibi
datam,
sed
bene
collocaturus,
qua
erant
animi
alacritate
ad
recipiendum
evangelium.
Prior
expositio
magis
recepta
est,
ac
mihi
etiam
magis
probatur,
quod
speret
adventu
suo
se
reperturus
quod
maxime
optabat,
nempe
evangelium
apud
eos
florere
et
vigere
praeclaris
successibus,
quia
sanctitate
et
omni
genere
virtutum
excellerent.
Causam
enim
sui
desiderii
reddit,
quia
non
vulgare
ex
eorum
conspectu
Calvini
opera.
Vol.
XLIX.
|