10.1:281
PRO
FALLESIO.
culum,
qui
non
modo
tuae
maiestatis
imperio
paret,
sed
unus
semper
fuit
ex
tibi
fidissimis,
et
obsequentissimis.
Quanquam
non
huic
uni
loco
ita
eram
affixus,
quin
frequenter
huc
vel
illuc
commearem:
quo
me
vocabant
domus
nostrae
negotia,
ac
praesertim
familiae
cum
fratribus
herciscundae.
Quo
in
negotio
expediendo,
illustrissima
Regina
soror
tua
autoritatem
suam
interposuit:
et
simul
tui
consiliarii
suam
operam
adiunxerunt.
Quo
factum
est,
ut
transactis
rebus
omnibus,
placideque
compositis
re
ipsa
demonstrarim,
non
tam
privatis
commodis
me
voluisse
consulere",
quam
concordiae
et
paci.
Quoties
tamen
mihi
integrum
erat,
Falesiam
meam
domum
repetebam:
in
qua
lubentius
certe
agebam,
quam
alibi
precario.
Nec
sane
unquam
domicilium
aliud
sequutus
fuissem,
si
eo
loco
licuisset
quiete
vivere.
Et
quanquam
ii,
qui
mihi
facessebant
molestiam,
infesti
erant
meo
vivendi
mori:
nihil
tamen
in
eo
reperiebant
aut
dissolutum,
aut
impurum.
Tantum,
quia
iis
superstitionibus
abstinerem,
quas
vulgus
ecclesiae
caeremonias
nuncupat,
ego
autem
cum
verbo
Dei
pugnare
noveram:
rumor
quidam
sparsus
erat,
separatim
[pag.
21]
habere
me
meam
sectam,
et,
ut
fieri
solet,
quidam
coniiciebant,
plura
quam
fronte
profiterer
in
recessu
habere:
alii
etiam
multa
adiiciebant
mentiendo.
Quum
his
angustiis
premerer,
ut
mihi
offendendus
esset
Deus
si
hominibus
placere
vellem:
commodissimum
visum
est,
ad
tempus
secedere:
et
ab
eorum
conspectu
paulisper
me
subducere,
qui
obturbare
non
desinebant.
Quin
etiam
ex
meis
cognatis
nonnulli
tam
erant
infesti,
ut
nisi
vim
vi
repulissem,
ne
domi
quidem
meae
forem
securus.
Atqui
vitam
potius
profundere,
quam
ullam,
vel
tenuissimam
eius
commotionis
speciem
edere,
multo
maluissem.
Dicent
fortassis
adversarii,
non
esse
verisimile,
mihi
meos
tam
fuisse
molestos
sine
causa.
Deinde
ad
tuam
maiestatem
eo
nomine
confugiendum,
patria
cedendum
non
fuisse.
Respondeo:
ea
tamen
causa
adversus
me
commotos
esse,
quod
obedire
Deo,
quam
hominibus
mallem.
Hic
ad
tuam
certe
maiestatem
confugiendum
erat,
si
qua
mihi
spes
fuisset
impetrandae
audientiae.
Sed
facile
coniicere
potui,
eos
qui
mihi
domi
molesti
erant,
ita
praeoccupasse
tuum
quoque
animum
falsis
delationibus,
ut
aversis
auribus
verba
facturus
essem.
Neque
praeterea
me
latebat,
quantulum
[pag.
22]
inventurus
essem
apud
eos
aequitatis,
quibus
in
religionis
controversiis
cognitionem
mandare
soles.
Neque
enim
accurata
inquisitione,
vel
moderato
examine
causam
expendunt:
sed
quidquid
cum
suis
deliriis
minus
congruere
vident,
mox
habent
pro
damnato.
Ita
nec
veritati
nec
rationi
locum
reliquum
faciunt.
Dabis
veniam,
Caesar,
si
quod
in
hac
mea
causa
verum
est,
simpliciter
sine
ulla
dissimulatione,
et
candide
sine
fuco
exponam.
Praesertim
quum
intelligas
|