29:280
tamen
minime
defuit
certum
testimonium,
quo
Deus
illum
de
exauditis
Annae
uxoris
ipsius
precibus
<3ertiorerh
fecit.
Hinc
discamus,
si
qua
bona
nobis
contigerint,
ea
omnia
a
Deo
manare,
ut
sacra
scriptura
loqui
solet,
et
uni
accepta
ferenda:
deinde
laudes
et
sacrificia
digna
illi
offerenda,
sed
ita
tamen
ut
nihil
nisi
praeeunte
verbo
faciamus.
Hic
tamen
observandum,
nos
etsi
Deum
nunquam
ut
par
est
bonorum
omnium
autorem
agnoscamus,
nki
quatenus
verbo
eius
erudimur:
tamen
oportere
tranquillo
animo
esse
quum
voluntatem
nostram
illi
gratam
agnoscimus.
Neque
enim
exspectanda
in
dies
singulos
nova
quaedam
revelatio,
qua
vel
Deus
ipse
ad
nos
descendat,
vel
angelum
mittat
nunciaturum,
se
hoc
vel
illud
fecisse:
nam
experientia
nobis
abunde
satisfacere
debet,
qua
divinam
vim
atque
virtutem
impleri
edocemur,
atque
adeo
tanti
esse
ponderis
debet
atque
si
Deus
ipse
loqueretur.
Et
de
prima
quaestione
hactenus.
Quod
vero
Elcana
precatur
ut
Deus
verbum
suum
perficiat,
non
frustra
fit.
Nam
etsi
Deus
vere
illi
filium
dederat,
nonne
tamen
vel
perendie
mori,
vel
in
hominem
nequam
ac
flagitiosum
evadere
poterat,
atque
a
Deo,
tanquam
ad
cultum
suum
non
idoneus,
reiici?
Quare
hoc
Elcana
a
Deo
expetit,
et
precibus
supplex
deprecatur,
ut
quandoquidem
masculam
prolem
ipsi
Deus
largitus
erat,
eundem
conservet,
et
ad
suum
cultum
idoneum
faciat,
sanctique
sui
spiritus
virtute
regat:
quo
gratum
et
acceptum
Deo
sit
eius
ministerium.
Ac
sane,
ut
deinceps
visuri
sumus,
non
abs
re
tales
Elcana
preces
fundebat
:
nam
veniente
Samuele
ad
sacerdotale
ministerium,
quam
metuendum
ne
in
tam
foedo
lupanari
depravaretur?
Nam
etsi
Eli
minime
quidem
improbus,
aut
ad
flagitium
aliquod
proclivis
erat,
quales
tamen,
quaeso,
fuerunt
eius
liberi,
scortationibus
et
foedis
suis
libidinibus,
ac
furtis
ordinariis
sanctuarium
Dei
polluentes?
Quid
igitur
infantem,
licet
velut
Dei
angelum
in
medio
coetu
diabolorum,
putas,
obsecro,
aliud
posse,
quam
quodvis
scelus
ac
flagitium,
nisi
divina
manu
ac
virtute
miraculose
conservatum,
discere
posse?
Sic
non
abs
re
Elcana
tales
preces
apud
Deum
fudit,
quas
etiam
Deum
exaudisse
deinceps
plenius
intelligemus.
Hinc
parentes
discunto
liberorum
tantam
curam
gerere,
ut
Deum
orare
non
desinant,
dum
ipsis
gratiam
hanc
impetrarint
ut
a
Deo
regantur
et
in
cultu
ipsius
erudiantur.
Nam
saepe
videmus
pueros
tam
effraeni
licentia
ferri
ut
nati
non
nisi
ad
malum
videantur.
Sed
in
quos
potius
culpa
reiicienda
quam
in
parentes,
qui
caeco
nescio
quo
liberorum
amore
capti
multa
quidem
laetitiae
signa
in
compotationibus
et
nimio
luxu
edunt,
sed
Dei
penitus
obliviscuntur,
et
eius
gratiam
ac
benedictionem
non
sine
magna
offensa
sepeliunt?
At
contra
Deus
re
ipsa
testatur
se
bonorum
omnium
autorem,
vel
|