10.1:280
Caeterum
si,
dum
tibi
obsequutus
sum,
simul
etiam
curae
mihi
fuit,
sicuti
debebat,
Dei
cultus:
ideoque
vitam
meam
ad
praescriptum
verbi
eius
componere
studui,
pro
eius,
quam
mihi
patefecerat,
veritatis
notitia:
non
existimo,
Caesar,
id
fore
mihi
coram
[pag.
18]
tua
maiestate
crimini:
praesertim
quum
nihil
attentarim
adversus
tua
edicta,
sed
ita
perpetuo
vixerim,
ut
nullius
vel
scandali
vel
perniciosi
exempli
autor
unquam
fuerim.
Nam
quod
aiunt
evocasse
me
quendam
concionatorem,
eique
comites
dedisse,
in
eo
mihi
faciunt
iniuriam.
Neque
enim
unquam
sollicitavi,
vel
autor
fui,
vel
etiam
conscius
ut
veniret.
Sicut
nec
ullum
a
me
habuisse
comitatum,
palam
fiet.
Si
fecissem,
quae
ratio
esset
excusandi
facti
mei,
viderem:
sed
testis
est
mihi
Dominus,
nihili
esse
quod
iactatur:
ut
si
de
eo
penitus
inquirere
placeat,
tanto
clarior
futura
sit
mea
purgatio.
Quid
multis?
Quum
in
patria
essem,
Caesar,
eam
egi
vitam,
quae
nec
ullius
erga
te
vel
rebellionis,
vel
perfidiae,
nec
alicuius
erga
quempiam
iniuriae,
ullius
denique
criminis
notari
possit.
Imo
vero,
quum
tuo
beneficio
in
tua
aula
versarer:
iudicabas
vitam
meam
magis
esse
religiosi
alicuius
monachi,
quam
aulici.
Tantum
abest
ut
iudicari
possim,
impure
vel
dissolute
vixisse.
Caeterum
si
in
vulgari
caeremoniarum
observatione,
quae
hodie
abusu
nescio
quo
regnum
obtinent,
non
omnibus
satisfacere
potuerim:
causa
certe
non
est,
cur
ideo
condemner,
re
alioqui
tota
non
perspecta.
Quanquam
nil
unquam
[pag.
19]
innovarim,
vel
turbarim:
sed
ea
modestia
semper
conatus
sum
conscientiae
meae
respondere,
ut
interim
politiam
non
convellerem.
De
religione
mea
dicam
postea.
Sic
itaque
existimo,
toto
illo
vitae
meae
tempore
nil
fecisse,
quod
crimini
verti
posset,
vel
querimoniae
locum
dare
debeat.
Alterum
accusationis
meae
caput
est
de
meo
discessu:
in
quo
plane
me
purgare
non
possum,
Caesar,
quin
et
tuae
maiestati
repetam,
quod
alioqui
non
ignorat,
et
reliqua
commemorem,
quae
nondum
fortasse
intellexit.
Quum
uxorem
ducere
haberem
in
animo
(quanquam
eam
ex
familia
Brederodensi,
quae
tuae
est
ditionis
et
imperii,
delegissem:
nec
ingratum
esse
potest
tuae
maiestati
hoc
coniugium)
priusquam
tamen
hac
de
re
quidquam
statuerem,
an
id
tua
mihi
maiestas
permitteret,
sciscitatus
sum,
ut
qui
nil
plane
aggredi
vellem,
quod
non
prius
certus
essem
tibi
gratum
fore.
Contracto
matrimonio,
quod
aliquanto
tempore
vixerim
eo
quem
mihi
dederat
affinitas
loco:
id
opinor,
Caesar,
tua
maiestas,
aut
novum,
aut
insolens
non
iudicabit,
quum
et
valetudinis
meae
ratio
id
postularet.
Perpetuo
enim
morbo
detinebar.
Praeterea
erat
id
domicilium
ex
quo
uxorem
ducere
mihi
permiseras.
Eram
enim
apud
[pag.
20]
generosum
comitem
Guillermum
a
Neunard,
uxoris
meae
avun-
|