52:28
in
cruce
passum,
ut
sibi
compararet
operis
sui
merito
quod
non
habebat?
Nam
spiritus
sanctus
nihil
aliud
vult
nos
in
morte
Christi
cernere,
gustare,
reputare,
sentire*
agnoscere,
quam
meram
Dei
bonitatem:
tantumque
Christi
ipsius,
ac
tam
inaestimabilem
amorem
erga
nos,
ut
sui
oblitus
se
vitamque
suam
nobis
impenderit.
Quoties
de
morte
Christi
loquitur
scriptura,
fructum
pretiumque
illius
in
nobis
statuit,
quod
per
eam
redempti
simus,
Deo
reconciliati,
restituti
in
iustitiam,
a
sordibus
nostris
mundati,
vita
acquisita
sit,
ianua
vitae
aperta.
Quis
ergo
neget,
istos
Satanae
instinctu
contra
reclamare,
praecipuum
esse
fructum
in
ipao
Christo,
ipsum
priorem
sui
quam
nostri
rationem
habuisse,
sibi
ante
gloriam
esse
promeritum
quam
nobis
salutem?
Deinde
verum
esse
nego
quod
asserunt:
et
Pauli
verba
impie
ab
ipsis
torqueri
in
sui
mendacii
probationem,
dico.
Nam
quod
dictio
illativa
consequentiam
hic
magis
sonet
quam
causam,
hinc
patet,
quod
alioqui
sequetur,
hominem
divinos
honores
posse
mereri,
et
ipsum
Dei
thronum
acquirere.
Quod
non
modo
absurdum,
sed
dictu
etiam
horrendum
est.
Quam
enim
Christi
exaltationem
hic
apostolus
praedicat?
Nempe
ut
in
ipso
impleatur
quidquid
sibi
apud
Iesaiam
vendicat
solus
Deus.
Ergo
Dei
gloria,
et
quae
sic
illi
propria
est
maiestas,
ut
alio
transferri
queat,
merces
erit
humani
operis.
Deinde
si
dictionem
urgeant
nullo
absurditatis
respectu
:
responsio
facilis
est,
sic
nobis
datum
a
patre
esse,
ut
tota
eius
vita
speculum
sit
nobis
destinatum.
Quemadmodum
igitur
speculum
etiamsi
splendorem
habeat,
non
sibi
habet,
sed
ia
eum
finem
ut
penes
alios
sit
usus
et
commodum:
ita
nec
Christus
sibi
quidquam
vel
quaesivit,
vel
accepit,
sed
nobis
omnia.
Quid
enim
quaeso
nova
exaltatione
indigebat,
qui
aequalis
erat
patri?
Discant
ergo
pii
lectores,
sorbonicos
sophistas
cum
tortis
suis
speculationibus
detestari.
Dedit
illi
nomen.
Nomen
hic
pro
dignitate
capitur:
quod
est
in
omnibus
linguis
satis
tritum.
Iacet
sine
nomine
truncus
*).
Praesertim
vero
scripturae
familiaris
est
loquutio.
Significat
ergo,
summam
Christo
potestatem
esse
datam
et
in
supremo
honoris
gradu
esse
collocatum:
ut
nulla
neque
in
coelo,
neque
in
terris
par
dignitas
reperiatur:
unde
sequitur
nomen
esse
collocatum:
ut
nulla
neque
in
coelo,
neque
in
terris
par
dignitas
reperiatur
:
unde
sequitur
nomen
esse
divinum.
Atque
id
etiam
exponit
adducens
verba
Iesaiae
(45,
23),
ubi
propheta
de
cultu
Dei
per
totum
orbem
propagando
disserens,
ita
loquentem
inducit
Deum,
Vivo
ego,
mihi
flectetur
omne
genu:
et
omnis
lingua
iurabit
mihi,
ete.
Certum
est
autem,
adorationem
illic
notari,
quae
soli
Deo
peculiariter
convenit.
Scio
quosdam,
l)
Lapsu
memoriae
ex
Virgilii
Aen.
II,
557.
|