47:28
sam
quae
signatur,
nobis
praestari.
Non
tamen
intelligas,
spiritum
sub
columba
inclusum
fuisse,
qui
coelum
et
terram
implet,
sed
virtute
fuisse
praesentem,
ut
sciret
Ioannes,
non
frustra
oculis
suis
obiici
tale
spectaculum.
Quemadmodum
nos
Christi
corpus
scimus
non
alligatum
esse
pani,
sed
eius
tamen
participatione
fruimur.
Iam
quaeritur,
cur
sub
columbae
forma
spiritus
tunc
apparuerit.
Tenenda
semper
est
signorum
analogia
cum
veritate.
Quum
spiritus
apostolis
daretur,
visae
sunt
igneae
linguae
et
dissectae
(Actor.
2,
3),
quod
spargenda
esset
per
omnes
linguas
evangelii
praedicatio,
et
igneam
virtutem
habitura.
Sed
hoc
loco
Deus
repraesentare
palam
voluit
illam
Christi
mansuetudinem
quam
Iesaias
commendat:
Lignum
fumigans
non
exstinguet,
et
calamum
quassatum
non
confringet
(Ies.
42,
3).
Tunc
enim
primum
spiritus
super
eum
descendere
visus
est,
non
quod
prius
eo
vacuus
fuisset,
sed
quia
tunc
quasi
solemni
ritu
inauguratus
fuit.
Scimus
enim
instar
hominis
privati
per
triginta
annos
latuisse,
quia
nondum
manifestationis
tempus
advenerat.
Quum
vero
mundo
se
patefacere
vellet,
a
baptismo
incoepit.
Tunc
ergo
non
tam
sibi,
quam
suis
accepit
spiritum:
atque
ideo
visibilis
fuit
descensus
ille,
ut
sciamus
in
eo
residere
donorum
omnium
copiam,
quorum
inopes
et
vacui
sumus.
Idque
ex
verbis
Baptistae
colligere
promptum
est:
quum
enim
dicit,
Super
quem
videris
spiritum
descendentem,
ac
manentem
super
eum,
is
est
qui
baptizat
spiritu,
perinde
valet
ac
si
diceret,
in
hunc
finem
spiritum
conspectum
esse
sub
forma
visibili,
et
requievisse
super
Christum,
ut
sua
plenitudine
omnes
suos
irrigaret.
Quid
sit
baptizare
spiritu,
supra
breviter
attigi:
nempe
suum
baptismo
effectum
dare,
ne
inanis
sit
vel
irritus,
quod
spiritus
sui
virtute
praestat.
33.
Super
quem
videris.
Hic
nascitur
difficilis
quaestio.
Nam
si
Ioannes
Christum
non
noverat,
cur
recusat
ad
baptismum
admittere?
Hoc
certe
ignoto
non
diceret:
Ego
abs
te
potius
debeo
baptizari
(Matth.
3,
14).
Respondent
quidem
eatenus
fuisse
cognitum,
quod
tanquam
eximium
prophetam
reverebatur,
Dei
filium
esse
nesciebat.
Atque
frigida
est
haec
solutio,
debet
enim
quisque
absque
ullius
personae
respectu
vocationi
Dei
parere.
Itaque
nulla
est
hominis
dignitas
vel
excellentia,
quae
nos
in
officio
nostro
impedire
debeat.
Quare
Deo
eiusque
baptismo
fecisset
iniuriam
Ioannes,
si
alteri
cuivis,
praeterquam
Dei
filio
sic
loquutus
esset.
Ergo
necesse
est
Christum
prius
fuisse
cognitum.
Primo
notandum
est,
hic
de
notitia
agi
quae
ex
consuetudine
et
mutuo
usu
gignitur.
Tametsi
ergo
Christum
agnoscit
ex
quo
videt,
non
tamen
desinit
hoc
verum
esse,
non
fuisse
sibi
invicem
notos
communi
hominum
more,
quia
notitiae
initium
ex
Deo
profectum
est.
Nondum
tamen
prorsus
soluta
vide-
|