38:28
vertunt,
invaluerunt,
sed
non
pro
veritate:
alii,
Neque
ad
veritatem,
vel
pro
veritate
invaluerunt.
Sed
ego
existimo
alium
esse
prophetae
sensum,
quod
scilicet
oppressa
veritate
plus
licentiae
sibi
sumpserint:
quasi
diceret
egisse
suos
triumphos,
quum
abolita
esset
omnis
fides
et
rectitudo.
Nam
sub
nomine
ruiUN
haud
dubie
complectitur
propheta
fidem,
qua
inter
se
contrahere
debent
homines.
Quum
ergo
nulla
esset
apud
eos
integritas,
dicit
eos
grassatos
fuisse
quasi
victores,
quum
pedibus
calcarent
omnem
rectitudinem.
Hoc
autem
signum
est
extremae
impietatis,
dum
homines
quidvis
sibi
permittunt,
postquam
prostraverunt
fidem
et
aequitatem.
Alii
sic
exponunt,
dominatos
fuisse,
sed
non
propter
fidem,
aut
propter
virtutes,
quia
scilicet
obrepserant,
vel
penetraverant
ad
honores
malis
artibus
et
perversis.
Et
certe
propheta
stylum
dirigit
non
contra
homines
gregarios,
sed
contra
ipsos
proceres,
qui
dominationem
illam
occupaverant
fraudibus.
Sed
contentus
sum
illo
sensu,
quem
attuli,
nempe,
quod
invaluerint,
quia
nulla
erat
veritas:
quemadmodum
si
dicamus
regnare
caecos
in
tenebris,
ubi
nullum
est
discrimen.
Summa
est,
non
tantum
addictos
fuisse
sceleribus,
sed
triumphasse
de
fide
et
iustitia,
quum
sibi
quidvis
licentiae
permitterent,
quia
scilicet
nemo
audebat
verbum
facere
ad
ipsos
cohibendos.
Dicit
in
tota
terra
sic
invaluisse,
quoniam
exprimit
hic
deploratum
statum
populi:
quasi
diceret,
nullam
esse
residuam
spem
salutis,
quoniam
ubique
oppressa
sit
veritas
et
fides.
Sequitur
explicatio,
quod
scilicet
a
malo
ad
malum
egrediantur,
hoc
est,
obstinate
pergant
in
suis
maleficiis.
Nam
exire
tantundem
valet
atque
transire.
Transeunt
igitur
a
malo
usque
ad
malum,
hoc
est,
si
crimen
aliquod
patrarunt,
nulla
poenitentia
subit
eorum
animos,
ut
retro
se
flectant:
sed
continuant
sua
scelera,
et
mala
malis
accumulant.
Nunc
ergo
tenemus
quid
sibi
velit
propheta.
Designat
enim
pertinaciam
in
maleficiis,
et
simul
ostendit
nullum
esse
signum
correctionis,
quoniam
transitum
sibi
faciant
ab
uno
perverso
actu
ad
alium
similem.
Et
me
non
cognoscunt,
dicit
Iehovah.
Hic
fontem
omnium
malorum
ostendit,
quod
scilicet
reiecerint
omnem
Dei
notitiam
et
sensum.
Scimus
enim
ubi
serio
cognoscitur
Deus,
fieri
non
posse
quin
simul
animos
uostros
afficiat
eius
timor:
et
Dei
cognitio
semper
parit
reverentiam
et
pietatis
studium.
Verum
quidem
est,
ab
impiis
etiam
et
reprobis
Deum
aliquatenus
cognosci.
Nam
de
ipso
aliquid
imaginantur:
sed
illa
est
evanida
cognitio.
Caeterum
ubi
hoc
nobis
persuasum
est,
Deum
esse
mundi
iudicem,
et
accedit
etiam
cognitio
bonitatis
et
paternae
gratiae,
fieri
non
potest
quin
illum
et
timeamus
et
sponte
ac
libenter
colamus.
Ergo
ignoratio
Dei
est
tanquam
amentia
quaedam,
quae
homines
abripit
ad
quodvis
impietatis
genus.
Hac
ratione
28
|