11:28
Gratia
tibi
a
Deo
patre
nostro
et
Domino
Iesu
Christo,
frater
mihi
observande.
Nescio
qui
factum
sit
ut
totum
fere
sesquiannum
ex
quo
huc
concessi,
nihil
ad
te
literarum
prorsus
dederim
:
quum
et
saepe
habuerim
in
animo
id
facere,
nec
deesset
argumentum,
et
oblata
fuerit
non
semel
occasio.
Sed
quum
primis
mensibus
non
venisset
in
mentem,
et
iam
aliquantum
temporis
praeterisset,
quasi
amissa
opportunitate
factus
sum
in
posterum
negligentior.
Nuper
vero,
quum
Erasmus
vester,
dum
hic
apud
nos
erat,
operam
mihi
suam
obtulisset
ad
ferendas
literas,
si
quas
vellem
scribere,
avide
arripui,
quod
maxime
expetebam.
Promisi
ergo
me
scripturum.
Quia
tamen
sero
domum
e
diversorio
eius
redieram,
et
ipse
postridie
mane
abire
statuerat,
profectionem
eius
nolui
morari,
quanquam
pro
sua
humanitate
paratus
erat
exspectare,
si
tantum
mihi
placere
indicassem.
Sed
quo
erat
ad
obsequendum
propensior,
eo
magis
puduit
ipsum
rogare,
praesertim
quum
possem
triduo
post
literas
submittere
Basileam,
unde
facile
ad
te
perferri
poterant.
Tametsi
autem
illa
quoque
opportunitas
mihi
elapsa
erat,
putavi
tamen
mihi
aliquando
agendum
esse
quod
nimis
diu
distuleram.
Quid
autem
potius,
mi
Bullingere,
hoc
tempore
agamus
scribendo,
quam
ut
fraternam
inter
nos
amicitiam
et
conservemus
quibuscunque
possumus
modis,
et
confirmemus?
Videmus
enim
quanti
intersit,
non
nostra
modo,
sed
totius
christiani
nominis,
eos
omnes
quibus
aliquam
in
ecclesia
sua
personam
imposuit
Dominus,
vera
inter
se
consensione
conspirare.
Id
quoque
videt
Satan
ipse,
qui
dum
exitium
regno
Christi
modis
omnibus
machinatur,
nullam
in
rem
magis
incumbit,
quam
ut
dissidia
inter
nos
serat,
vel
certe
alios
ab
aliis
utcunque
alienet.
Proinde
officii
nostri
est,
eiusmodi
artibus
obviam
ire,
et
quo
magis
nititur
hostis
ille
noster
coniunctionem
nostram
distrahere,
eo
constantiore
animo
ac
intentiore
cura
eniti
ad
eam
fovendam.
Quum
autem
sedulo
nobis
id
curandum
est,
ut
cum
omnibus
Christi
ministris
societatem
amicitiamque
colamus,
tum
vero
inprimis
contendere
in
hoc
nervos
omnes
necesse
est,
ut
ecclesiae,
quibus
verbum
Domini
administramus,
fideliter
inter
se
consentiant.
Ego
amicitiam
nostram
quibus
auspiciis
inita
est,
et
quibus
nunc
fulturis
sustinetur,
salvam
atque
integram
ad
extremum
fore
confido.
Ego
certe,
quantum
in
me
erit,
daturum
me
operam
recipio,
ut
firma
perseveret.
Nam
quia
semper
tibi
plurimum
detuli,
singulari
etiam
dilectione,
ut
par
erat,
complexus
sum,
nec
isto
in
te
animo
unquam
esse
desinam.
Inter
hanc
ecclesiam
ac
vestram,
tametsi
video
nihil
esse
dissidii
aut
simultatis,
plus
tamen
coniunctionis,
vel
potius
necessitudinis
esse
cuperem.
Unde
autem
id
fiat,
quominus
sic
inter
|