1:28
[CO
1.
28]
ut
perpetuo
in
eo
victurus
fuerit,
si
in
hac
integritate
naturae,
quam
a
Deo
acceperat,
stetisset.
Verum
ubi
in
peccatum
lapsus [p.
44]
est
(G-en.
3),
haec
imago
et
similitudo
Dei
inducta
et
obliterata
est,
hoc
est,
omnia
divinae
gratiae
bona
perdidit,
quibus
in
viam
vitae
deduci
poterat.
Praeterea
longe
a
Deo
divisus
est,
et
prorsus
alienus
factus.
Unde
consectarium
est,
omni
sapientia,
iustitia,
virtute,
vita
exutum
et
spoliatum,
quas
nisi
in
Deo
haberi
non
posse,
iam
ante
dictum
est.
Quare
nihil
illi
reliquum
fuit
nisi
ignorantia,
iniquitas,
impotentia,
mors,
et
iudicium
(Rom.
5)
:
hi
nempe
sunt
fructus
peccati.
Quae
calamitas
non
in
ipsum
tantum
cecidit,
sed
in
nos
quoque
defluxit,
qui
semen
eius
sumus
ac
posteritas.
Ergo,
quicunque
ex
Adam
nascimur,
omnes
Dei
ignorantes
sumus
et
expertes,
perversi,
corrupti,
omnisque
boni
inopes.
Cor
vero
praesertim
in
omne
malum
proclive,
pravisque
cupiditatibus
refertum,
hisque
addictum
et
adversus
Deum
contumax
(Ier.
17).
Quod
si
quidpiam
boni
interdum
in
speciem
ostentamus,
interior
tamen
ille
animi
affectus
in
suis
sordibus
ac
obliqua
perversitate
manet.
Quod
ipsum
primum,
vel
potius
pro
omnibus
est
in
iudicio
Dei,
qui
non
secundum
faciem
iudicat,
nec
magni
externum
splendorem
aestimat,
sed
cordis
secreta
intuetur
(1
Sam.
16.
Ier.
17).
Itaque
quantumvis
splendidam
sanctimoniae
faciem
ex
se
habeat
homo,
non
aliud
est
quam
hypocrisis [p.
45]
et
coram
Deo
etiam
abominatio,
cum
animi
cogitationes
pravae
semper
et
corruptae
subsint.
Quanquam
etiam
sic
nati
sumus,
ut
non
sit
in
nobis
situm
quidquam
agere
quod
Deo
acceptum
esse
possit,
nec
sit
in
nostra
virtute
positum
illi
gratificari,
non
tamen
desinimus
id
ipsum
debere
quod
praestare
non
possumus,
quando
enim
Dei
creaturae
sumus,
eius
honori
et
gloriae
servire
debebamus,
ac
eius
mandatis
morem
gerere.
Nec
praetendere
excusationem
licet,
quod
facultas
desit
et
velut
exhausti
|