7:279
279
PAULI
III.
ADMONITIO
280
ideo
nos
a
vobis
recte
iudicamur,
vos
autem
non
potestis
ab
hominibus
iudicari:
propter
quod
Dei
solius
inter
vos
exspectare
iudicium,
et
vestra
iurgia,
quaecunque
sint,
ad
iliud
divinum
reserventur
examen.
Haec
ille
Magnus
non
tam
imperio,
quod
erat
maximum,
quam
pietate
et
caeteris
virtutibus
dixit:
cui
te,
Caesar,
in
omnibus
persimilem
esse
cupimus
et
optamus.
Quod
vero
prae
te
fers
studium
et
desiderium,
ut
componantur
controversiae
in
religione,
et
ut
aliqua
disciplina
morum
in
universa
ecclesia
renovetur,
te
in
hoc
quidem
magnopere
laudamus,
et
abs
te
petimus,
ut
in
hoc
operam
tuam
praebeas,
et
cui
Deus
curam
huius
miftisterii
commisit
Ut
[pag.
32]
enim
te
tanquam
caput
in
rebus
huiusmodi
tractandis
minime
ferendum
censemus,
ita
tanquam
brachii
accommodatissimi
tuam
inprimis
opem
desideramus.
Hoc
vero
nostrum
desiderium
fecit,
(38)
ut
ad
minimam
quamque
spem
cogendi
concilii
oecumenici
non
solum
nos
semper
promptos
praebuerimus,
ad
illud
indicendum,
sed
ubi
vel
minima
spei
scintilla
eluxerit,
cogi
posse,
eo
statim
legatos
miserimus:
quemadmodum
ultimo
loco
etiam
fecimus,
quanquam
non
cum
eo
fructu,
quem
assidue
optamus:
sed
maluimus
sane
omnia
tentare,
quam
vel
minimae
occasioni
deesse,
quam
a
divina
bonitate
semper
exspectamus.
Quum
autem
universalis
ecclesiae
utilitatis
causa
concilium
fieri
summopere
cupimus,
tum
vero
praecipue
illius
inclytae
nationis
germanicae,
quae
iampridem
discordiis,
[pag.
33]
m
his
quae
ad
religionem
pertinent,
plurimum
vexata
dissidet,
cuius
saluti
(ut
tua
etiam
Maiestas
fatetur)
commodissime
per
generale
concilium
opitulari
nos
posse,
semper
speravimus.
(&£))
Horum
autem
consiliis,
qui
iam
ab
hac
sede
sunt
damnati,
te
usum
esse
(quod
nunc
conquerimur)
non
ob
id
quidem
conquerimur,
quod
semper
hos
remotos
a
tua
amicitia
esse
cupiamus,
aut
id
quaeramus,
quia
semel
damnati
sint,
ut
semper
damnati
maneant.
Testis
enim
nobis
est
Deus
quam
nihil
magis
in
votis
habeamus,
quam
ut
oves
perditas
ad
dominicum
ovile
reducamus,
et
ut
illam
nobilem
provinciam
universam
in
fide
et
religione
(40)
cum
capite
et
reliquo
corpore
in
omni
amore
atque
amicitia
coniunctam
videamus,
idque
ob
eas,
quas
diximus,
causas.
Sed
tu
nunc,
dum
ii
in
discordiis
cum
capite
et
reliquo
[pag.
34]
corpore
manent
(de
iis
qui
tales
sunt
loquimur)
dum
extra
ecclesiam
sunt,
per
edictum
etiam
tuum
damnati,
eorum
amicitiam
pluris
quam
par
est
facis,
dum
indulgentius
eos
tractas:
quum
haec
tua
indulgentia
et
praeteritorum
edictorum
declarationes
separatim
a
te
factae,
non
solum
hactenus
illis
non
profuerint,
ut
ad
saniorem
mentem
redirent,
sed
potius,
quod
re
ipsa
compertum
est,
occasionem
dederint
ut
insolentiores
sint
facti,
et
ad
occupanda
vincinorum
bona
animosiores,
dissidium
certe
ipsum
magis
hoc
modo
fovere,
quam
tollere
videris.
Sed
haec
quae
ad
meliorem
formam,
non
iis
quidem
viis
alienis
ab
omni
more
et
consuetudine
maiorum,
atque
ab
ipso
iure
divino,
sed
per
generale
concilium
optime
perduci
potuisse,
adhuc
catechumenus,
errore
ad
sacerdotes
transtulit.
Frenesius
Achillis
clypeum
se
invenisse
putat,
dum
inde
patrocinium
mutuatur.
Nunc
statuendum
est,
utri
plus
fidei
sit
habendum,
Deone,
an
Constantino.
De
sensu
illius
sententiae
loquor:
Ego
dixi,
dii
estis.
Alioqui
prudenter
egisse
Constantinum
fateor,
qui
quum
episcopos
cerneret,
fatali
quadam
rabie
in
mutuam
lacerationem
inflammatos
Ario
parcere,
et
deserere
Christi
causam,
ut
suae
cupiditati
morem
gererent,
probrosos
eorum
libellos
consciderit.
Caeterum
quam
procul
a
mente
Frenesii
abfuerit
Constantinus,
ne
falso
amplius
eius
nomen
obtendat,
ex
illius
ad
Nicomedenses
epistola,
quam
Theodoritus
libro
primo
refert,
iudicium
facere
promptum
est.
Si
castos,
inquit,
habemus,
et
orthodoxos
et
modestos
episcopos,
gaudemus.
Quod
si
quis
audacter
ac
inconsulte
ad
fovendas
pestes
exarserit,
illius
audacia
ministri
Dei,
hoc
est,
mea
exsequutione
coercebitur.
Quando
in
omnibus
Constantino
persimilem
esse
Carolum
Caesarem
optat
Frenesius,
manu
eius
non
suam
audaciam,
sed
efferatam
rabiem
coerceri
patiatur.
38)
Speciem
quidem
cogendi
concilii
iam
aliquoties
[pag.
75]
praebuit
Frenesius,
sed
qui
serio
eum
cogitasse
unquam
de
habendo
concilio
putat,
micam
sani
cerebri
non
habet.
Mundum
quasi
famelicum
ingenti
concilii
desiderio
hiare
iamdudum
novit.
|