10.1:279  APOLOGIA  stantia,  si  meo  loco  fuissent,  iis  reclamassent.  Ad  haec  perpetuo  miiii  intercessit  amicitia  et  familiaritas  cum  iis,  qui  liuic  haeresi  sunt  infestissimi.  Eaque  fuit  vitae  meae  ratio,  ut  non  minus  ii,  quam  Anabaptistae  ipsi,  facile  quid  senserim  intelligere  statim  potuerint.  Quanquam  non  depellendae  huius  suspicionis,  cuius  nulla  mihi  obversabatur  cogitatio,  causa  sic  vixerim.  Sed  quod  conscientia  mea  dictabat,  ingenue  sequebar.  Sed  quid  multis  opus  est?  sciunt  ipsi  accusatores,  [pag.  16]  nullum  huius  generis  crimen  in  me  haerere,  ut  me  sua  voce  condemnare  non  possint,  quin  arcano  conscientiae  suae  sensu  absolvant.  Certe  ne  coniecturam  ullam  quidem  proferent,  qua  suam  calumniam  tegant.  Praeterea  patet  quod  dixi,  veterem  vulgatamque  iam  esse  hanc  paroemiam,  ut  Anabaptistas  appellent,  quotquot  christianae  religionis  corruptelas  nunc  velint  corrigi  quos  adeo  certum  est  Anabaptistarum  sectae  non  esse  affines,  ut  nulli  magis  sint  alieni.  Itaque  satis  mihi  erit,  tuae  maiestati  et  obiter  et  breviter  exposuisse,  hac  quoque  in  re  voluisse  adversarios  infamia  me  premere,  cuius  nullam  causam  plane  habuerint.  Unde  magis  intelligas,  quam  sit  de  reliquis  necesse  quibus  me  gravant  criminibus  et  prudenter  et  mature  dispicere:  quo  magis  et1)  aequo  et  vero  sententia  feratur.  Discussis  duabus  illis  calumniis,  dicam  nunc,  Caesar,  de  summo  illo  ex  1)  praecipuo  huius  causae  capite,  cuius  nomine  audio  tuam  maiestatem  alienato  esse  erga  me  animo.  Ut  autem  facilius  ac  dilucidius  rem  totam  expediam,  in  tria  capita  dividenda  est  oratio.  Primum  erit  de  anteacta  mea  vita,  quum  in  patria  viverem.  Secundum  de  causa  et  ordine  discessus  mei  et  de  iis,  in  quae  me  recepi,  locis.  [pag.  17]  Tertium  de  religione,  quam  et  amplexus  sum,  et  nunc  quoque  retineo.  Si  de  mea  vita,  Caesar,  inquiris  diligenter,  non  aliter  reperies  quam  me  fideliter  sinceieque  officio  perfunctum  esse,  quod  principi  meo  debui.  Ac  certe  coram  Deo  testari  et  possum,  et  audeo,  non  minus  puram,  quam  ingenuam  fuisse  hanc  meam  erga  te  affectionem.  Quod  ad  homines  attinet,  iustum  eius  testimonium  habent  ex  ipsa  vita.  Nullius  unquam  tumultus  autor  fui:  nulla  unquam  a  me  tibi  molestia  contigit:  nihil  unquam  delatum,  quod  te  offenderet.  Sed  modeste  non  minus  quam  quiete,  sub  tuo  imperio  vixi.  Et  nunc  quoque,  licet  adversarii  tuam  maiestatem  a  me  nonnihil  alienarint,  non  desino  eodem  esse  animo.  Neque  quidquam  est  magis  molestum  ac  grave,  quam  te  propius  non  cognoscere,  et  qualis  sit  ille  meus  erga  tuam  maiestatem  affectus,  et  quae  huius  causae  veritas.  Quibus  cognitis,  facile  te  mox  fore  placatum  confiderem.  1)  Latet  in  his  duobus  locis  error.  Priore  loco  legendum  videtur:  ex  aequo,  postea  vero:  et  praecipuo.