49:278
dicando
Christo,
in
qua
mirifica
Dei
virtus
appareret:
deinde
accessisse
miracula,
quae
veluti
sigilla
erant
in
illius
rei
certiorem
notitiam.
Sermonem
et
opus
primo
ponit,
tum
speciem
unam
exprimit,
nempe
facultatem
edendi
miracula.
Sic
et
apud
Lucam
capitur,
ubi
dicit
Christum
fuisse
potentem
sermone
et
opere,
24,
19.
Item
apud
Iohannem
(5,
36),
ubi
Christus
ipse
Iudaeos
ad
opera
sua
mittit,
unde
habeant
divinitatis
suae
testimonium.
Neque
miracula
simpliciter
nominat,
sed
duobus
titulis
insignit.
Pro
eo
autem
quod
hic
dicit
potentiam
signorum
et
prodigiorum.
Petrus
Act.
2,
22,
habet
virtutes
et
signa
et
prodigia.
Et
sane
sunt
testimonia
divinae
potentiae
ad
homines1)
expergefaciendos,
ut
perculsi
Dei
virtute
eum
mirentur
simul
atque
adorent:
nec
significatione
carent,
sed
excitant
nos
ad
aliquid
de
Deo
intelligendum.
Hic
nobilis
est
locus
de
miraculorum
usu:
nempe
ut
reverentiam
obedientiamque
Deo
apud
homines
comparent.
Sic
apud
Marcum
(16,
20)
legis,
Dominum
confirmasse
doctrinam
subsequentibus
signis:
sic
Lucas
in
Actis
(14,
3)
narrat,
Dominum
per
miracula
testimonium
reddidisse
sermoni
gratiae
suae.
Quae
ergo
gloriam
creaturis
quaerunt
non
Deo,
fidem
mendaciis
comparant
non
verbo
Dei,
diabolica
esse
constat.
Potentiam
s
p
i
r
i
t
u
s
Dei,
quam
tertio
loco
ponit,
ad
utrumque
refero.
19.
Ut
ab
Ierusalem
usque
in
Illyricum.
Ab
effectu
quoque
testimonium
adiungit:
quia
profectus,
qui
ex
praedicatione
sequutus
erat,
superabat
omnes
hominis
facultates.
Quis
enim
tot
Christo
colligere
ecclesias
posset,
nisi
Dei
virtute
adiutus?
Ab
Ierusalem
(inquit)
evangelium
propagavi
usque
in
Illyricum:
neque
id
recta
via
ad
exitum
festinando,
sed
circumcirca
perlustrando
quaecunque
in
medio
sunt
regiones.
Caeterum
verbum
TCenXyjptouivac,
quod
implere,
post
alios,
vertimus,
significat
et
perficere,
et
sufficere
quod
deest.
Unde
TiX^pwjJta
tam
perfectio
dicitur
Graecis,
quam
supplementum.
Ego
libenter
ita
expono,
quod
evangelii
praedicationem
quasi
supplendo
diffuderit.
Coeperant
enim
alii
priores,
sed
ipse
longius
sparsit.
20.
Ita
annitens
praedicare
evangelium.
Quia
Paulo
necesse
erat,
non
modo
se
servum
Christi
ac
pastorem
christianae
ecclesiae
approbare,
sed
sibi
vendicare
personam
ac
munus
apostoli,
quo
sibi
audientiam
apud
Romanos
faceret:
ponit
hic
propriam
ac
peculiarem
notam
apostolatus.
Siquidem
officium
apostoli
est
seminare
evangelium
ubi
nondum
praedicatum
fuerit:
secundum
illud
mandatum:
Ite,
praedicate
evangelium
omni
creaturae.
Quod
diligenter
notare
oportet,
ne
hoc
trahamus
in
exemplum
universale,
quod
in
ordinem
apostolicum
specialiter
competit.
Neque
enim
vitio
vertendum
est,
*)
obstupefaciendos
|