10.1:278
si
hic
pluribus
te
morer,
Caesar,
coram
quo
nullam
huius
rei
mentionem
facere
opus
fuerat,
nisi
ut
te
verecunde
monerem,
quam
fidem
mereantur
tam
effrontes
calumniatores.
Eiusdem
generis
est,
quod
iactarunt,
consensisse
me,
vel
certe
favisse
Anabaptistis.
Autores
huius
calumniae
suis
nominibus
non
notabo.
Nam
et
mihi
molestum
est,
quod
se
ita
ipsi
infament,
ac
omnem
in
posterum
fidem
suam
apud
bonos
viros
elevent.
Sed
tamen
usitatum
est
hoc
illis
stratagema,
Anabaptistas
vocare
quotquot
non
consentiunt
vulgaribus
corruptelis.
Ut
iam
principum
aures
ad
hanc
cantilenam
occalluisse
putem.
Quo
fit,
ut
longiori
responsione
non
indigeat.
Sed
illud
nimirum
est:
nil
de
nobis
dici
tam
absurdum
posse,
quod
non
fidem
inveniat,
etsi
ne
ullam
quidem
prae
se
ferat
veri
speciem,
nisi
nos
respondeamus.
Hic
enim
[pag.
14]
si
uno
verbo
totam
meam
defensionem
conclusero,
iniuriam
mihi
ab
iis
fieri,
qui
illud
obiiciant,
quod
ne
per
somnium
quidem
unquam
cogitavi,
peracta
breviter
causa
fuerit.
Omnino
enim
eorum
probare
est,
quod
obiiciunt:
certumque
est
accusationem,
quae
sua
probatione
destituitur,
pro
mera
haberi
calumnia.
Iam
vero
quae
tandem
indicia
adversum
me
proferre
possunt,
quae
vel
tenuem
coniecturam
ingerant:
certe
nihil
est
quod
reformidem.
Sed
si
iis
tantum
ultro
indulgetur,
ut
nuda
eorum
accusatio
fidem
habeat,
nisi
contrarium
ipse
probem:
saltem
vel
id
mihi
tribuatur,
ut
hac
conditione
audiar.
Primum
igitur
dico,
nullum
unquam
mihi
verbum
excidisse,
quod
ullam
huiusce
criminis
suspicionem
praebuerit.
Et
sane
tam
vana
et
inepta
esse
audio
Anabaptistarum
deliria,
ut
non
nisi
omnium
literarum
rudes
plane
homines
circumveniant.
Caeterum
quo
me
beneficio
Dominus
affecit,
adeo
non
sum
alienus
a
literis,
quin
et
legere
possim,
et
aliquid
iudicare.
Sicuti
et
a
puero
haec
me
studia
semper
oblectarunt:
et
hoc
quoque
nomine
aliqua
mihi
intercessit
necessitudo
cum
doctis
viris
et
literatis.
Sic
itaque
omnis
a
me
aditus
Anabaptistis
obstructus
erat,
ut
etiam
si
aspirarent,
[pag.
15]
frustra
id
ab
iis
factum
esset.
Certe
ab
eorum
haeresi
sic
perpetuo
abhorrui,
ut
quoties
mentio
eius
aliqua
facta
est,
quid
sentirem,
minime
dissimulaverim.
Cuius
rei
nec
paucos,
nec
leves
testes,
qui
meis
sermonibus
interfuerunt,
commemorare
possum.
Atque
adeo,
quum
minime
ignorarem,
magna
astutia
eos
irrepere
in
animos
simpliciorum
hominum,
sedulo
curavi
ut
haec
pestis,
quam
perniciosissimam
iudicabam,
prorsus
a
tota
domo
mea
et
familia
arcere
tur.
Rogentur
ipsi
Anabaptistae,
an
me
in
suorum
numero
habeant.
Cuperent
certe
ita
esse,
et
libenter
gloriarentur,
si
ita
esset.
Sed
nunquam
me
suum
esse
ipsi
fatebuntur.
Ac
nescio
sane
an
qui
me
hoc
nomine
infamant,
eadem
con-
18*
|