6:277
DE
LIBERO
ARBITRIO.
runt.
Sed
haec
omnia
parum
valerent,
nisi
haec
primum
cordibus
nostris
insculpta
foret
notitia,
eam
in
verbo
Dei,
non
hominum
opinione
consistere.
In
eo
proinde
graviter
peccat
Pighius,
quod
dam
ecclesiasticae
traditionis
praetextu
a
scriptura
nos
avocat,
divortium
facit
perpetuae
illius
coniunctionis,
sine
qua
parum
firmitatis
habet
ecclesiae
magisterium.
Negabit
hoc
se
facere,
quia
secundum
scripturae
locum
assignet.
Hoc
est,
scilicet,
suam
sacrosancto
Dei
verbo
gloriam
dare,
ut
quum
hominum
placitis
inviolabilis
constiterit
maiestas,
ad
eorum
consensum
quoquo
modo
postea
detorqueatur,
ut
illis
subserviat.
An
non
enim
hoc
disertis
verbis
exprimit?
Necessarium
est,
inquit,
illud
principium,
ab
ecclesiae
traditione
regulam
[pag.
62]
orthodoxae
fidei
sumi:
quando
illa
demum
sola
est
veritas
credenda,
quae
in
nullo
ab
ea
discordat.
Ab
hac
igitur
nos
inprimis,
et
ante
omnia,
exordiemur:
quando
haereticorum
tergiversationibus,
contradictionibus,
calumniis
non
perinde
exposita
est,
ut
sunt
scripturae:
secundo
nihilominus
loco
scripturarum
quoque
sententiam
demonstrabimus.
En
praeclara
hominis
theologia:
quidquid
homines
statuerint,
ratum
et
authenticum
esse
oportet,
de
verbo
Dei
postea
viderimus.
Quid
si
manifesta
interdum
repugnantia
inter
hominum
decreta
et
Dei
oracula
se
ostendat?
nam
id
evidenter
a
nostris
demonstratum
est.
Qualis
erit
dissidii
compositio,
autore
Pighio,
qui
verbum
Dei
inferiore
loco
subsidere
vult,
nisi
ut
illi
silentium
indicat?
Ne
tamen
de
re
non
necessaria
frustra
digladiemur,
lectores
monitos
velim,
non
difficulter
posse
inter
me
et
Pighium
hoc
loco
convenire,
si
modo
ecclesiae
traditionem,
ex
certo
et
perpetuo
sanctorum
et
orthodoxorum
consensu,
non
ex
testimoniis
hinc
inde
male
excerptis,
demonstraret:
deinde
si
iis
simpliciter
et
candide
uteretur
ad
veram
et
germanam
ecclesiae
doctrinam
comprobandam,
non
ad
pingendas
horum
temporum
impias
doctrinas
abuteretur.
Ecclesia
columna
est
et
firmamentum
veritatis,
inquit
Paulus
(1
Tim.
3,
15),
nempe
quia
verbum
suum
Dominus
apud
eam
deposuit,
cuius
ministerio
traderetur.
Illa
igitur
habenda
est
ecclesia,
quae
fida
est
custos
verbi
Dei,
quae
purum
illud
et
nullo
fermento
infectum
suo
ministerio
conservat
et
ad
posteros
propagat.
Huius
honoris
et
officii
portionem
aliquam
sibi
vendicant
singulae
ecclesiae:
sed
non
semper
in
solidum
hoc
sibi
arrogare
ausint.
Nunc
si
ex
privato
paucorum
sensu
communem
ecclesiae
consensum
facere
velit
Pighius,
eumque
ex
apostolorum
traditione
natum
esse
asserat,
non
recipiam.
Dicet,
Origenem,
Tertullianum,
et
alios
similes
huic
obiectioni
occurrere,
dum
nihil
se
[pag.
63]
dicturos
praefantur,
quod
non
communiter
ecclesiae
ab
ipsis
apostolis
edoctae
sentiant.
Quid
autem,
si
huic
prooemio
res
non
respondeat?
|