55:277  277  CAPUT  IV,  278  tractandis  Dei  eloquiis,  Christi  personam  sustinent  ?  Inde  igitur  tanta  securitas  et  licentia,  quod  paucis  in  mentem  venit  sacrosancta  verbi  Dei  maiestas:  ideoque  tanquam  in  profana  villicatione  sibi  indulgent.  Interea  colligimus  ex  Petri  verbis,  non  aliud  licere  iis  qui  ad  docendum  praesunt,  nisi  ut  fideliter  acceptam  a  Deo  doctrinam  aliis  per  manus  tradant.  Yetat  enim  quemquam  in  medium  prodire,  nisi  qui  Dei  sermone  instructus,  tanquam  ex  eius  ore  certa  oracula  proferat.  Itaque  nullum  humanis  commentis  locum  relinquit.  Genus  enim  doctrinae  quod  ecclesiae  tradendum  est,  breviter  definit.  Nec  vero  particula  similitudinis,  minuendi  causa  hic  posita  est,  quasi  profiteri  sufficiat,  verbum  esse  Dei  quod  traditur.  Nam  hoc  olim  pseudoprophetis  tritum  fuit:  et  hodie  videmus  quam  arroganter  papa  cum  suis  hoc  titulo  praetexat  impias  omnes  suas  traditiones.  At  Petrus  non  voluit  ad  hypocrisim  pastores  instituere,  ut  tantum  a  Deo  se  habere  praetenderent  quamcunque  ipsis  libuerit  proferre  doctrinam:  sed  ex  reipsa  argumentum  sumit,  ut  eos  ad  sobriam  modestiam,  ad  Dei  timorem,  attentumque  agendi  studium  hortetur.  Si  quis  ministrat.  Haec  secunda  species  latius  patet,  imo  sub  se  continet  docendi  officium.  Sed  quoniam  singula  ministeria  recensere  nimis  longum  fuisset,  summatim  de  omnibus  simul  pronuntiare  maluit:  ac  si  dixisset:  quamcunque  oneris  partem  sustineas  in  ecclesia,  scias  te  nihil  praestare  posse  nisi  quod  a  Domino  datum  est:  nec  te  aliud  esse  quam  Dei  organum.  Cave  igitur  ne  Dei  gratia  ad  te  efferendum  abutaris:  cave  ne  Dei  virtutem  supprimas,  quae  se  exserit  ac  profert  in  tuo  ministerio  ad  fratrum  salutem.  Ministret  ergo  tanquam  ex  Dei  virtute,  hoc  est,  nihil  sibi  proprium  esse  reputans,  humiliter  Deo  eiusque  ecclesiae  suum  obsequium  impendat.  Ut  in  omnibus  glorificetur.  Quum  dicit  in  omnibus,  tam  masculinum  genus  quam  neutrum  esse  potest:  atque  ita  vel  ad  dona,  vel  ad  homines  referri,  perinde  utrumque  convenit.  Sensus  est,  Deum  non  ideo  nos  ornare  suis  donis,  ut  se  ipsum  spoliet,  seque  velut  inane  idolum  faciat,  suam  in  nos  gloriam  transferendo:  sed  potius  ut  sua  gloria  ubique  reluceat.  Proinde  sacrilegam  esse  donorum  Dei  pollutionem,  quum  aliud  sibi  homines  proponunt,  quam  ut  Deum  glorificent.  Dicit  per  Christum,  quia  quidquid  habemus  ad  ministrandum  virtutis,  solus  ipse  nobis  suggerit.  Est  enim  caput,  ex  quo  totum  corpus  per  iuncturas  et  nexus  compactum  crescit  Domino,  prout  singulis  membris  vim  inspirat.  Cui  gloria.  Nonnulli  ad  Christum  referunt:  verum  circumstantia  loci  postulat  ut  ad  Deum  potius  referatur.  Confirmat  enim  proximam  exhortationem,  quod  Deus  iure  suo  omnem  gloriam  sibi