10.1:277
PRO
FALLBSIO.
[pag.
11]
exactae
meae
vitae
satis
perspectam
habent.
Illud
tamen
bpargitur,
quasi
tua
maiestas
idem
de
me
suspicaretur.
Suntque
ii
autores,
quorum
alioqui
dignitatem
haec
calumnia
minime
decet:
et
quos
cur
habeam
tam
adversarios
non
satis
intelligo.
Nisi
si
illud,
quod
scriptum
est,
implere
in
me
cupiant:
Odio
me
habuerunt
gratis.
Primum
crimen,
quo
me
onerant,
tam
futile
est
ac
frivolum,
ut
nisi
ista
autoritate
et
confidentia
ab
iis
diceretur,
ullam
eius
facere
mentionem
nollem.
Nunc
vero
si
tacuero,
eorum
oratio
non
nihili
esse
videbitur.
Iactant
dilapidasse
me
meas
facultates;
ut
quum
dignitatem
meam
amplius
tueri
non
possem,
necesse
mihi
fuerit
omnia
pro
derelicto
habere,
et
non
minus
bonis,
quam
patria
cedere:
ne
id
fecisse
videar
religionis
ergo.
Si
id
diceretur
in
re
praesenti:
nulla
mihi
opus
esset
confutatione,
ad
coarguendam
talem
impudentiam.
Sed
procul
facile
audent
mali
homines
haec
fingere,
quibus
infamem
me
reddant,
priusquam
quid
verum
sit
cognosci
queat.
Caeterum
gratias
ago
Domino
meo:
nec
esse
me
talem
helluonem,
vel
huius
generis
(ut
ita
dicam)
barathrum,
cui
satiando
tam
copiosi
proventus
non
sufficerent:
nec
unquam
fuisse
tam
profusae
[pag.
12]
ostentationis
quin
facile
sumptus
sustinucrim.
Quanquam
et
si
supra
vires
patrimonii
fuissem
sumptuosus:
quis
credat
maluisse
ultro
bonis
omnibus
cedere,
quam
sumptum
minuere?
atque
ut
me
aliqua
forte
desperatio
praecipitem
egisset,
saltem
quod
reliquum
erat,
ut
me
in
alia
regione
sustentarent,
vendidissem.
Nam
quae
tandem
illa
astutia
fuerit,
ita
patria
cedere
quod
sumptus
nonnihil
contrahere
puderet:
interim
vero
plurima,
quibus
alibi
sit
opus,
bona
derelinquere?
Atque
adeo
quos
reliqui
annuos
proventus,
alendae
honeste
familiae
fuisse
pares
testimonio
est
sollicita
eorum
cupiditas,
qui
illis
ad
se
trahendis
inhiarunt.
Si
quibus
hypothecis
nonnullae
ex
possessionibus
implicitae
erant:
nisi
obstitisset
mea
absentia:
facilis
erat
explicandi
ratio.
Sed
gratias
ago
Deo
meo,
Caesar,
te
ipsum
testem
mihi
locupletem
esse,
quam
vana
sit
haec,
qua
me
adversarii
infamant,
calumnia.
Certe
si
de
sumptibus
tantum
ageretur,
nil
mihi
facilius
erat
quam
sumptuose
vel
in
aula
tua
vivere,
et
multo
quidem
magis
quam
natura
mea
ferat.
Neque
enim,
vel
tenues,
vel
accisae
opes
fuerunt
eius
familiae,
in
qua
natus
sum
nec
ego
tam
male
tuitus
sum
patrimonium
a
progenitoribus
relictum,
ut
infami
cessione,
vel
ignominiosa
[pag.
13]
fuga
inopiae
pudorem
discutere
necesse
habuerim.
Imo
vero
non
ignoras,
Caesar,
ultro
me
ab
eo
munere
quod
detuleras
praeclarum,
excusari
voluisse.
Nulla
quidem
tuae
maiestati
obsequendi
recusatione,
sed
ingenua
simplicitate,
quod
eo
defungi,
sicut
optassem,
minime
poteram.
An
id
est
hominis,
cui
desit
quo
se
alat?
Sed
ineptus
fuerim,
|