6:276
sine
ullo
fructu.
Ubi
autem
res
postulat,
non
verbis
modo,
sed
exemplo
demonstrat,
non
aliter
quam
ex
ipso
Dei
verbo
de
fide
et
disputandum
et
definiendum.
Neque
aliam
sequuti
sunt
rationem
orthodoxi
omnes,
quum
rectam
puramque
fidem
adversus
haereticos
defenderent.
Refert
Theodoritus,
quum
synodum
Nicenam
Constantinus
coegisset,
his
verbis
alloquutum
fuisse
episcopos:
Exstant
apostolici
libri
et
prophetarum
sanctiones,
quae
nos
erudiunt
quid
de
rebus
sacris
sentire
debeamus.
Posito
igitur
hostili
certamine,
ex
scriptis
divinitus
inspiratis
quaestionum
quaeramus
solutionem.
Cur
non
restiterunt
patres,
si
haec
non
erat
legitima
disputationis
series?
Imo
cur
libenter
obtemperarunt,
sicut
acta
concilii
testantur?
Quin
etiam
sponte
fuisse
facturos,
quod
admonebantur,
inde
aestimare
promptum
est,
quod
scripturis
ad
hoc
ipsum
instructi
et
comparati
venerant.
Cur
non
eorum
stultitiam
deridet
Pighius,
quod,
relicta
illa
certa
fidei
regula,
in
qua
figere
pedem
tuto
poterant,
in
vagum
illum
scripturae
labyrinthum
abripi
se
passi
fuerint?
Imo
cur
non
Augustinum
capitaliter
accusat,
cui
quum
ista
conditio
diceretur,
ut
eandem,
quae
inter
nos
agitatur,
quaestionem
superiorum
doctorum
scriptis
finiret,
acquiescere
noluit?
Nam
etsi
eorum
testimoniis
utitur,
et
sibi
non
esse
contrarios
ostendit,
controversiam
tamen
inde
iudicari
non
patitur,
sed
ad
scripturam
provocat.
Patent,
inquit,
libri
Dei:
non
avertamus
aspectum.
Clamat
scriptura:
adhibeamus
auditum.
Item,
de
libro
suo
loquens:
Ut
vobis
sit
fructuosissimus,
non
vos
pigeat
saepius
relegere,
ut
sciatis
quibus
et
qualibus
quaestionibus
solvendis
atque
sanandis
[pag.
61]
illic
non
humana,
sed
divina
valeat
autoritas,
a
qua
recedere
non
debemus,
si
volumus
pervenire
quo
tendimus.
Habet
nunc
Pighius
quocum
certet:
quem
ubi
debellaverit,
ad
nos
veniat
licet.
Quanquam
non
in
eam
partem
accipi
velim
quae
dico,
ac
si
ecclesiarum
consensui
nullum
in
definiendis
fidei
quaestionibus
locum
relinquerem.
Sed
hunc
scripturae
honorem
tribui
decet,
ut
ad
eius
examen
exigantur
omnia.
Quidquid
eius
autoritate
comprobatur,
non
vocetur
amplius
in
dubium:
rursum
nihil,
nisi
quod
cum
ea
convenit,
recipiatur;
quidquid
diversum
est,
sit
pro
damnato,
ut
ab
ea
sola
pendeant
et
in
ea
consistant
universae
fidei
definitiones.
Huic
dum
accedit
ecclesiarum
consensus,
non
parum
momenti
habet
ad
confirmationem.
Verum
hoc
diligenter
observandum
est
ne
ab
ea
disiungatur.
Ita
hoc
nobis
singularis
testimonii
instar
est,
ad
obsignandam
fidei
nostrae
certitudinem,
quod
hanc
ipsam
esse
scimus,
quam
pridem
omnes
ex
toto
orbe
sancti
a'mplexi
sunt,
in
qua
unanimes
perstiterunt
usque
ad
mortem,
pro
qua
etiam
tot
ex
ipsis
vincula,
exsilia,
deportationes,
lapicidinas,
ignominias
perpessi
sunt,
.sanguinem
denique
fude-
|