55:276  plus  requirat,  quam  ipse  praestare  sit  paratus.  Addit,  sine  murmurationibus.  Quia  rarum  est  exemplum  ut  quis  proximo  se  ac  sua  impendat,  quin  maligne  obtrectet.  Vult  ergo  apostolus,  -liberaliter  et  hilari  animo  beneficentiam  a  nobis  coli.  10.  Ut  quisque  accepit  Admonet  quid  nobis  sit  considerandum,  quum  benefacimus  proximis.  Nihil  enim  ad  corrigendas  murmurationes  aptius,  quam  dum  reputamus  non  largiri  nos  de  proprio,  sed  tantum  dispensare  quod  a  Domino  commissum  est.  Quum  ergo  dicit:  Administrantes  quod  quisque  accepit  donum,  significat  hac  lege  singulis  distributum  quod  habent  facultatis,  ut  in  iuvandis  fratribus  Dei  sint  ministri.  Itaque  secundum  membrum  prioris  est  expositio  :  nam  loco  ministerii  ponit  oeconomiam.  Pro  eo  quod  dixerat:  ut  quisque  donum  accepit,  commemorat  multiplices  gratias,  quas  varie  distribuit  nobis  Deus,  ut  in  commune  singuli  portiones  suas  conferant.  Proinde  si  qua  pollemus  facultate  supra  alios,  meminerimus  nos  eatenus  oeconomos  esse  Dei,  ut  comiter  impartiamus  proximis,  prout  eorum  necessitas  vel  usus  postulat.  Ita  fiet  ut  ad  communicationem  propensi  simus  ac  faciles.  Sed  haec  quoque  consideratio  multum  valet,  quod  sic  Dominus  multiplices  gratias  inter  homines  divisit,  ut  nemo  se  uno  et  suis  facultatibus  sit  contentus,  sed  quisque  fratris  sui  ope  auxilioque  indigeat.  Hoc  inquam  vinculum  retinendae  inter  homines  societatis  statuit  Deus,  quod  sine  mutuo  auxilio  vivere  nequeant.  Ita  fit  ut  qui  fratrum  opem  multis  in  rebus  implorat,  libentius  quod  accepit,  cum  illis  communicet.  Hoc  fovendae  unitatis  vinculum  a  profanis  homimbus  animadversum  fuit:  sed  Petrus  hic  docet  Deum  hoc  consulto  fecisse,  ut  alios  aliis  obligaret.  11.  Si  quis  loquitur.  Quia  de  recto  puroque  donorum  usu  loquutus  erat,  species  duas,  exempli  causa,  recitat:  et  eas  quidem  elegit  in  quibus  plus  est  praestantiae,  vel  quae  sunt  prae  aliis  illustres.  Docendi  munus  in  ecclesia,  est  eximiae  gratiae  Dei  distributio:  praecipit  ergo  nominatim,  ut  qui  ad  illud  vocati  sunt,  fideliter  se  gerant.  Quamquam  hic  non  tantum  quid  debeamus  hominibus,  tradit:  sed  quid  etiam  Deo:  ne  scilicet  eum  fraudemus  sua  gloria:  qui  loquitur  ergo,  hoc  est,  qui  publica  autoritate  rite  ordinatus  est,  loquatur  ut  eloquia  Dei:  hoc  est,  reverenter  in  timore  Dei  sinceroque  affectu  defungi  iniuncta  sibi  cura  studeat,  reputans  se  in  gerendis  Dei  negotiis  versari:  et  verbum  Dei  esse,  non  suum,  quod  ministrat.  Adhuc  enim  insistit  in  illa  doctrina,  quum  aliquid  conferimus  in  fratres  nostros,  Dei  mandato  nos  illis  ministrare  quod  in  eum  finem  apud  nos  deposuit.  Et  sane  si  hoc  unum  expenderent  quicunque  se  doctores  ecclesiae  profitentur,  maior  in  illis  fides  ac  religio  esset.  Quantum  enim  hoc  est,  quod  in