10.1:276
possent.
Cuius
generis
scandala
vult
imprimis
Dominus
nos
amoliri.
Itaque
coram
eo
crudelis
iudicari
possim,
si
quis
silentii
mei
culpa
in
offensionem
aliquam
incideret.
Postrema
causa,
quae
me
movet,
ut
horum
sycophantarum
audaciam
compescam,
haec
est:
ne
in
posterum
idem
audeant
adversus
[pag.
9]
alios.
Solent
enim
illi
nostra
patientia
audaciores
fieri.
Si
de
mea
re
tantum
ageretur:
facile
conquiescerem,
et
malum
benignitate
vincere
praeoptarem:
quin
etiam
exemplo
Christi,
quod
Iesaias
proponit,
plane
obmutescerem.
Sed
quum
aliis
damnosam
fore
video
meam
patientiam:
non
possum
non
hoc
periculo
moveri,
ut,
quantum
possim,
ei
occurram.
Nam
hoc
est
mendacii
proprium,
ut
si
toleretur,
magis
invalescat:
si
refellatur,
statim
concidat.
Neque
vero
tali
me
dignor
honore,
ut
gloriosum
aliquod
post
mortem
testimonium
appetam,
quod
mei
nominib
quasi
monumentum
in
hoc
mundo
supersit.
Utinam
potius
apud
homines
oblivione
sepultum
sit
nomen
meum:
id
vero
quod
unum
laude
digDum
est,
in
iusto
pretio
habeatur.
Sed
illud
mihi
curae
est,
ne
meo
vitio
perniciosum
aliquod
exemplum
in
me
statuatur,
quod
bonis
viris
deinceps
obsit,
quibus
homines
malevoli
calumnias
struere
vellent.
Quasi
impune
liceat
eos
traducere,
qui
patienter
iniurias
tolerant.
Quod
nisi
mea
me
conscientia
cogeret
tueri
Christi
causam,
in
asserenda
evangelii
ipsius
veritate:
meo
deinde
erga
tuam
maiestatem
officio
satisfacere:
tum
omnem,
quae
ex
me
nasci
posset,
offensionem
amoliri:
postrenio
[pag.
10]
insolentiam
rnaledieorum
reprimere:
nil
mihi
sane,
Caesar,
antiquius
esset,
quam
innocentiam
meam
Domino,
qui
innocentiae
iustus
est
patronus
et
vindex,
commendare:
meaeque
conscientiae
testimonio
contentum
esse
potius,
quam
tuam
maiestatem
nunc
mea
defensione
occupare.
Sed
quum
perspicue
ostendisse
mihi
videar,
etiam
si
velim,
non
esse
id
mihi
integrum:
spero
tuam
maiestatem
ea
erga
me
foro
aequitate,
ut
et
aliquam
audientiam
mihi
tribuat,
et
de
eo
quod
liquide
intellexerit,
sententiam
ferat.
Atque
adeo
tua
interest,
Caesar,
verum
in
talibus
causis
tibi
patefieri,
ne
quibus
patet
ad
aures
tuas
aditus
familiaritate
tua
impune,
dum
omnes
tacent,
abutantur.
Caeterum
ut
ad
ipsam
causam
aggrediar,
quam
coram
te
agere,
Caesar,
instituo,
adversarii
me
accusant
haereseos:
quae
religioni
christianae
adversetur,
eoque
nomine
cessisse
patria
ut
poenam
quam
meritus
essem,
effugerem.
Sed
prius
quam
ad
praecipuum
causae
statum
descendam,
respondendum
mihi
est
quibusdam
calumniis
quas
iidem
illi,
ut
mihi
invidiam
et
odium
conflarent,
vulgo
sparsere.
Non
tam
fortasse
apud
te,
Caesar,
quem
quidem
ita
fallere
non
possunt,
quam
apud
alios
bonos
viros,
qui
neque
me
norunt,
neque
rationem
|