7:275
275
PAULI
III.
ADMONITIO
276
et
in
passiones,
ignominias
ac
in
reprobum
sensum
traditi,
quae
em
propria
impiorum
flagella
apostolus
numerat.
Quum
autem
haec
omnibus
[pag.
27]
impiis
sint
communia,
tum
vero
maxime
illorum
propria,
qui
suam
impietatem
(33)
in
oppugnanda
principe
sede,
et
in
ecclesiae
unitate
scindenda
exercuere.
Hoc
quidem
in
quibusdam
animadvertimus,
qui
quo
pluribus
(dum
sanctam
erga
illam
obedientiam
servarunt)
virtutibus
splendere
sunt
visi,
eo
magis
post
impiam
ab
eo
defectionem
in
prodigiosas
animi
passiones
avaritiae,
libidinis
et
crudelitatis
fuerunt
traditi:
id
quod
Anastasio
X.
de
quo
supra
mentionem
fecimus,
evenisse
historiae
narrant
Similibus
vero
exemplis
in
hac
nostra
aetate
utinam
quidem
careremus.
Nec
vero
in
singulos
tantum
homines
haec
ultio
divina,
castigans
eorum
inobedientiam
erga
hanc
principem
sedem
est
pervagata,
sed
in
nationes
etiam
et
provincias,
in
quibus
videmus,
quum
gravissime
[pag.
28]
omnium
ii
sunt
castigati,
qui
Christum
Dominum
habere
recusarent,
proximum
miseriae
locum
eos
sortitos
esse,
qui
vicarii
Christi
autoritati
restitere.
Duas
vero
nationes
a
Deo
in
primis
castigatas
atque
afflictas
videmus,
quae
olim
florentissimae
fuere.
Quarum
una
pertinax
in
negando
Christo
permansit,
altera
aliquamdiu
cum
vicario
eius
prae
caeteris
omnibus
contendit.
Illa
est
Iudaeorum,
qua
nulla
maiori
miseria
est
oppressa:
(34)
haec
vero
Graecorum,
quae
proxime
ad
miseriam
Iudaeorum
accessit,
quia
proxime
ad
impietatem
accesserat.
Quare
si
Christus
ipse
in
caeteris
imperatoribus,
regibus,
populis
et
nationibus
nunquam
inultam
tulit
vicarii
sui
spretam
autoritatem,
ea
interim
perpetua
successione
conservata:
si
tum
severis
iudiciis
eorum
inobedientiam
castigando
[pag.
29]
odiosos
sibi
semper
fuisse
huiusmodi
conatus
ostendit,
quanto
in
te,
Caesar,
si
(quod
Deus
avertat)
hanc
oppugnares,
quum
apud
Deum,
tum
apud
homines,
hoc
odiosius
iudicaretur,
qui
ex
illis
imperatoribus
originem
ducis,
qui
non
plus
honoris
sedi
apostolicae
detulerunt,
quam
ipsi
ab
ea
receperint.
At
rum
cuiquam
acciderit
calamitatis,
statimne
reum
coram
Deo
perages,
[pag.
68]
quod
se
tam
immanibus
bestiis
conculcandum
non
prostituerit?
Itane,
furcifer,
Deum
nequitiae
vestrae
ministrum
simul
et
assertorem
facies?
33)
Fateor
sane,
diram
imminere
Dei
ultionem
omnibus,
qui
ad
scindendam
ecclesiae
unitatem
animum
applicuerint.
Quae
autem
maior
unitatis
dissipatio,
quam
dum
adulterata
doctrinae
puritate,
et
everso
in
eam
consensu,
Christus
quasi
in
partes
discerpitur?
Quis
autem
praeter
unum
te,
o
carnifex,
nuius
dissipationis
autor
est
atque
antistes?
Scio
per
te
non
stare,
quominus
praedicemus
omnes
unum
in
terris
caput,
unam
romanam
sedem
matrem
ac
reginam:
sed
quis
praeter
te
obstat,
quominus
omnes
ex
animo
confiteamur
Deum
unum,
et
fidem
unam,
sicut
unum
est
inter
omnes
baptisma?
Principem
vero
sedem
quid
nominas,
quae
iam
per
annos
plus
quam
octingentos
vero
episcopo
vacua,
mortuis
primum
simulacris
locum
praebuit,
nunc
ab
impietatis
principe,
et
crudelissimo
animarum
tyranno,
a
capitali
Christi
hoste,
a
praecipuo
ecclesiae
vastatore
occupatur?
34)
Quin
Iudaei
meritas
contempti
et
oppugnati
Christi
poenas
luant,
minime
dubium.
Graecos
videmus
misera
et
acerba
servitute
[pag.
69]
premi:
causa
obscura
est,
nisi
ex
verbo
Dei
petatur.
Hoc
inde
accidisse
divinat
Frenesius,
quod
rebelles
fuerint
sanctae
sedi.
Ego,
si
coniicere
licet,
potius
id
factum
interpretor,
quia
eo
usque
superbierunt,
ut
universae
ecclesiae
dominatum
priores
appeterent,
quem
nunc
sibi
usurpat
papa,
quod
novitatis
cupidiores,
in
varias
sectas
fuerunt
distracti,
quod
prava
ambitione,
dum
melius
aliquid
excudere
volunt
sacris
Christi
institutis,
degenerarunt
a
sincera
evangelii
regula.
Utra
ex
his
duabus
verisimilior
coniectura
|