10.1:275
APOLOGIA
tromo
illam,
quae
promissa
est,
compensationem
intueor:
nos
cum
illo
ad
nihilum
tantum
non
redigi
oportere,
ut
quum
dies
venerit,
in
regnum
Dei
patris
tanto
altius
erigamur.
Novum
itaque
mihi
esse
non
debet,
si
coram
hominibus
deprimar,
atque
etiam,
quum
opus
fuerit,
plane
deiiciar,
quum
ea
simul
meo
animo
insideat
consolatio,
esse
illud
mihi
apud
Deum
et
eius
angelos
gloriae,
atque
honori.
Et
sane,
non
ita
tenuiter
in
Dei
verbo
profeci,
quin
iliud
vere
sentiam
quid
sibi
velit,
quantumque
valeat,
quod
eius
filius
pronunciavit:
Beatos
fore
nos,
quum
propter
nomon
suum
vulgo
male
audiemus.
Aequo
itaque
animo
feram
quod
Dominus
statuit,
nec
aliquo
privilegio
eximi
peto
[pag.
7]
eorum
conditione,
quorum
alioqui
in
numero
censeri,
longe
abest
quin
dignus
sim.
Sed
si
tuae
maiestati
placuerit,
Caesar,
aequis
auribus
audire,
quae
me
causae
cogant,
hanc,
quam
nunc
tibi
exhibeo,
excusationem
conscribere:
spero
tibi
probatum
iri
meum
hoc
patefaciendae
tibi
innocentiae
meae
studium.
Primum
enim
si
te
mihi
offensum
esse
intellexero,
mei
officii
est,
quoad
potero,
rationem
tibi
reddere
eorum
quibus
oneror
criminum.
Nam
quum
natura
ipsa
me
tibi
obstrictum
genuerit,
ut
qui
sub
tua
ditione
natus
sum:
tu
eam
obligationem
magis
etiam
auxisti
tua
erga
me
benevolentia,
qui
me
a
puero
in
aula
tua
educasti.
Velim
itaque
tibi
persuadeas,
Caesar,
dare
me
velle
operam,
ut
tuam
maiestatem,
quod
quidem
in
me
fuerit,
hac
maxime
ratione
habeam
propitiam,
ne
officio
meo
desim.
Quanquam
et
alioqui
ultro
animus
meus
eo
inclinet.
Nam
etsi
mihi
male
conscius
non
sim,
grave
tamen
mihi
est,
benevolentia
tua
excidisse.
Neque
sane
id
alia
de
causa,
quam
quod
tuae
maiestati,
quantum
in
me
est,
gratus
esse
cupiam.
Est
et
alia,
Caesar,
quae
me
dissimulare
non
patitur,
ratio.
Nobis
enim
a
Domino
praecipitur,
ut
os
obstruamus
calumniatoribus,
[pag.
8]
honeste
nos
gerentes,
non
modo
coram
Deo,
sed
et
coram
hominibus.
Et
quanquam
primum
illud
fieri
debeat
honesta
et
irreprehensibili
vita,
in
qua
nullam
inveniant
de
nobis
maledicendi
occasionem,
qui
eam
quaerunt:
tamen
quum
id
praestare
studuimus,
si
ea
nihilominus
sit
adversariorum
impudentia,
ut
non
erubescant
falsis
calumniis
nos
impetere,
operae
pretium
est
interdum,
eiusmodi
libidinem
cohiberi,
ne
alioqui,
propter
nos,
male
nomen
Domini
audiat.
Non
sane
quod
nominis
tantum
nostri
et
honoris
asserendi
causa,
de
calumniatoribus
reprimendis
solliciti
esse
debeamus:
sed
ubi
quae
nobis
obiiciunt
crimina,
Dei
nomen
attingunt,
et
in
eum
veluti
redundant,
non
modo
non
tacere
debemus,
sed
constanter
reclamare.
Nam
et
alioqui
ex
nostra
dissimulatione
aliud
malum
sequeretur.
Multi
enim
boni
viri,
hac
occasione
turbati,
a
recto
itinere
abduci
|