10.1:274
tissime
id
faciunt.
De
ethnicis
non
loquor,
qui
palam
adversantur
ecclesiae
et
religioni
christianae.
De
iis
loquor,
qui
sese
cum
ea
consentire
profitentur.
Quanquam
nec
illud
novum
sit.
Ut
enim
olim
prophetae
et
apostoli
nullas
experti
linguas
magis
virulentas
quam
hypocritarum
suae
nationis,
qui
quum
gloriarentur
populi
Dei
nomine,
[pag.
5J
ferre
tamen
non
poterant
doctrinam
veram,
qua
peccati
et
erroris
arguerentur:
sic
quoque
nunc
qui
adversus
Christianos
gravissimo
odio,
vel
rabie
potius
ardent,
ii
sunt,
qui
quum
simulent
aliquem
cum
ecclesia
consensum,
manifestos
tamen
abusus
et
verbo
Dei
plane
repugnantes,
volunt
tueri:
proptereaque
ferre
nequeunt,
ut
ulla
reformationis
mentio
fiat.
Itaque,
si
quis
ea
pietate
et
zelo
esse
videatur,
ut
in
meliorem
statum
restitui
velit
quod
vitiatum
est:
mox
ab
iis
tantum
non
discerpitur,
multo
certe
atrocius,
quam
si
multorum
criminum
capitalium
reus
esset.
Neque
vero,
ut
paulo
ante
dixi,
hos
homines
pudet,
vel
improbissime
quidvis
fingere,
quod
ne
ullo
quidem
colore
tegere
possint,
modo
quo
iure,
qua
iniuria,
innocentem
opprimant.
Possem
huius
generis
plurima,
quae
plus
satis
vulgata
sunt,
exempla
commemorare.
Sed
si
tua
maiestas,
Caesar,
intelligere
voluerit
et
dispicere,
quid
in
hac
mea
causa
verum
sit:
quum
ex
uno
facile
omnes
discere
poterit,
tum
exemplum,
quod
multorum
loco
sit,
in
ea
deprehendere.
Equidem
quod
ad
me
attinet,
aequo
animo
ferre
debeo,
si
id
nunc
patiar,
quod
omnes
olim
tum
prophetae
tum
apostoli
perpessi
sunt.
Neque
enim
par
est,
meliori
ut
sim
conditione,
[pag.
6]
Sed
illud
tamen
me
praecipue
consolatur,
quod
filium
Dei,
Dominum
et
redemptorem
nostrum,
quasi
ducem
praeeuntem
hic
quoque
sequar.
Nimis
enim
tener
fuero
si
in
huius
comitatu
esse
unus
recusem.
Nam
et
monentem
apostolum
audio,
in
hac
nobis
vita
progrediendum
esse,
modo
per
nomen
bonum,
modo
per
infamiam.
Occurrit
praeterea
Mosis
exemplum,
ut
non
exhorream
opprobria
populi
Dei.
Inprimis
exhortationem
illam
audio,
ut
ducem
nostrum
imitemur,
ad
ignominiam
usque
crucis.
Pos-
18
|