7:273
273
CUM
SCHOLIIS.
274
Sequuntur
huius
impietatis
successores,
sed
per
intervalla,
multi
alii
imperatores,
(29)
quales
fuere
Mauritius,
(30)
Constans
secundus
Iustiniani
Constantini
Pogonati
filius,
Philippus,
Leo.
Sed
hos
numerare
longum
esset,
qui
diverso
quidem
genere
mortis,
sed
omnes
aut
violento,
aut
ignominioso
spoliati
antea
imperio
et
omni
dignitate
perierunt,
ut
manifeste
appareat
[pag.
25]
in
eis
ultrix
inobedientiae
vindicta
divina.
(31)
Quae
series
usque
ad
Henricum
illum
perduci
posset,
qui
quum
gravissime
sedem
apostolicam
vexasset,
tandem
eum
a
suo
filio
captum
Leodii
ultio
divina
in
carcere
mori
fecit:
iustissimam
quidem
inobedientiae
poenam
ab
ipso
repetens,
ut
a
filio
castigaretur,
qui
eum,
quem
patris
loco
divina
ei
providentia
in
ecclesia
constituerat,
tot
modis
vexaverat,
eiusque
autoritatem
neglexerat
(32)
Id
quod
et
de
Friderico
secundo
dici
potest,
nisi
quod
infeliciori
mortis
genere
est
sublatus,
qui
filio
suo
ipso
carnificis
munere
fungente,
strangulatus
interiit.
Tametsi
Deus
non
semper
hoc
modo
rebelles
castigare
soleat,
quandoquidem
nonnullos
sic
desideriis
suis
frui
permittat,
ut,
quod
ad
externam
castigationem
attinet,
impune
peccare,
et
in
magna
[pag.
26]
rerum
omnium
affluentia
quasi
felices
vivere
videantur.
Id
ea
ratione
factum
a
divina
providentia
sancti
patres
pie
existimarunt,
ne
si
omnes
hic
impii
castigarentur,
nullum
aliud
tribunal
divinae
iustitiae
reliquum
esse
hommes
iudicarent.
Quosdam
ergo
hic
in
aliorum
exemplum
Deus,
ut
iustus
agnoscatur,
aperte
castigat:
quosdam
vero
dum
hic
castigare
dissimulat,
ad
tribunal
suum
futurum
severius
iudicandos
reservat.
Nullum
vero
peccatum
impunitum
dimittit
divina
iustitia.
Ea
autem
omnium
est
gravissima
castigatio,
quum
ii
qui
Deum
gravissime
offendunt,
impune
id
se
facere
existimant.
Omnes
enim
tales
caecitate
mentis
sunt
percussi,
29)
Mauritius
iam
senex,
quum
annis
viginti
imperium
administrasset,
a
Phoca
milite
suo
per
insidias
et
summam
perfidiam
sublatus
fuit.
Hanc
fuisse
contemptae
sedis
romanae
poenam
interpretatur
Frenesius,
quasi
Dei
consilio
tunc
interfuerit.
Utinam
quidem
se
non
immiscuisset
[pag.
65]
placidus
alioqui
et
quietus
princeps
pravis
episcoporum
factionibus,
aut
reprimere
Ioannis
ambitionem,
quam
fovere
maluisset.
Verum
quid
tunc
petebat
Gregorius,
quam
ne
permitteret
Mauritius,
unum
aliquem
censeri
universalem
episcopum,
quia
esset
hic
titulus,
ut
loquitur,
nefarius,
scelestus,
profanus,
abominabilis,
et
Antichristi
praenuntius?
Sed
ut
hoc
quoque
omittam,
quaenam
ista
est
Frenesii
aequitas
principem
scelerate
occisum
damnare,
quia
sedi
romanae
se
obsequentem
non
praebuerit,
et
laudibus
vehere
parricidam,
qui
in
dominum
optime
de
se
meritum
gladium
strinxerit,
qui
ad
imperium
per
talem
perfidiam,
ac
tantum
nefas
pervenerit,
quia
ad
ornandum
romanum
idolum,
et
evehendam
eius
potentiam
fuerit
propensior?
Quanquam
quid
aliud
spectabat
Phocas
omnia
romanae
sedi
largiendo,
nisi
ut
hac
quasi
nefaria
pactione
romanae
urbis
favorem
emeret,
quod
se
Graecis
sciebat
esse
suo
merito
infestum?
30)
Mirum
est,
in
tam
pingui
mercede
non
esse
Frenesio
doctiores
scribas.
Quanta
enim
historiarum
inscitia
est,
primum
in
nominibus
turpiter
labi,
et
ex
Iustiniano
facere
Constantem:
deinde,
quum
omnes
fere
graeci
imperatores
in
[pag.
66]
eadem
fuerint
causa,
pauculos
hic
nominare?
Nisi
hoc
forsan
arte
faciat,
quia
poenam,
quae
pro
terriculamento
esset,
invenire
in
aliis
non
poterat.
31)
Henrichi
vitia,
quibus
laboravit,
hic
excusare
nihil
attinet.
Quae
autem
fuerint
contentionum
inter
ipsum
et
Hildebrandum
semina
si
quis
quaerat,
et
qualiter
depugnatae
fuerint,
reperiet
profecto,
Hildebrandum
hominem
vafri
et
malitiosi
Calvim
opera.
Vol
VIL
|