5:273
DE
FUGIENDIS
IMPIORUM
SACRIS.
apostolo
ad
tempus
licuit,
Iudaeis
se
Iudaeum
praebere,
quo
Iudaeos
lucrifaceret.
Eadem
si
foret
missarii
sacrificii
ratio,
quae
fuit
eius
oblationis:
si
idem
[pag.
39]
ipsis
consilium
esset,
quod
apostolo
fuisse
constat,
ego
sano
et
tam
benignam
adversus
infirmos
fratres
mansuetudinem
exoscularer,
et
eos
exhortarer
ad
pergendum.
Verum
quantum
insit
in
missa
flagitii,
planum
a
me
factum
esse
confido.
Quid
animi
habeant,
ipsi
sibi
locupletissimi
sunt
coram
Deo
testes.
Quod
vero
illis
postremum
suffugium
est,
quam
vanum
sit
ac
frivolum
cavillum,
satis
fuerit
uno
verbo
indicare.
Plurimos
esse
bonos
viros
Deique
timentes,
obiiciunt,
qui
nulla
veri
cognitione
adhuc
imbuti,
missam
habeant
sacrosanctam:
esse
quoque
in
fratribus
non
pessime
alioqui
verbo
Dei
edoctos,
quibus
nondum
tamen
persuasum
sit,
quanta
sit
exsecratione
referta.
Eius
itaque
contemptum
si
coram
ipsis
prae
se
ferant,
maximas
utrinque
offensiones
imminere
causantur,
quibus
occurrere,
christianae
sit
modestiae
ac
mansuetudinis.
Bene
istud
quidem
et
prudenter,
si
esset
hoc
scandalis
obviam
ire,
sic
cavere
ne
in
te
incurrant
hominum
offensiones,
ut
simul
eorum
pedibus
scandala
instruas,
quibus
in
Christum
ipsum
impingant.
Et
quid
aliud
agunt,
dum
operam
dant,
ne
missae
contemptu
vel
prorsus
indoctos,
vel
nondum
plane
confirmatos
offendant?
Nam
illorum
quidem
offensionem
a
se
amoliuntur:
sed
ad
Deum
offendendum
exemplo
suo
eos
illectant.
At
non
ita
nos
instituit
Dominus,
qui
vult
profecto
nos
omnibus
placere,
non
tamen
nisi
in
bonum
:
qui
praecipit,
ut
infirmis
nos
accommodemus,
at
in
aedificationem
(Rom.
15,
1.
2):
quam
minime
omnium
sectantur,
qui
eorum
simplicitatem
perniciosissimo
errore,
quo
illaqueatam
ipsam
vident,
fortius
adhuc
constringunt.
Hinc
porro
accidit,
ut
dum
omnes
scandali
conscientia
deterreri
se
fingunt,
re
vera
hominum
adversum
se
indignationem
reformidant,
nemo
sincera
integraque
puritate
praeire
unquam
aliis
incipiat.
Quid
enim
causae
esse
putemus,
quod
e
tanta
multitudine
nemo
in
hac
parte
expergiscitur,
nisi
quia,
dum
ita
alter
alterum
intuetur,
ad
Deum
oculos
nemo
dirigit?
ac
dum
unusquisque
quid
alii
praestent
expendit,
iusta
regula,
hoc
est,
Dei
verbo,
modum
officii
nemo
metitur?
Et
quum
in
hunc
modum
ipsi
sibi
mutuo
laqueos
nectant,
scandalorum
mentionem
facere
audent:
quae
aut
nulla,
aut
quam
minima
essent,
nisi
in
plana
expeditaque
via
ab
ipsis
obiicerentur.
Nunc
ut
ad
te,
suavissime
frater,
sese
oratio
nostra
referat:
quanquam
certe
ipse
per
te
iam
intelligis
quid
consilii
tibi
restet,
ubi
perspectum
habes,
quo
te
ducat
verbi
Dei
linea
(ad
quam
deliberationes
omnes
tuas
[pag.
40]
conformari
limitarique
decet)
ne
qua
tamen
in
parte
tantis
desim
tuis
angustiis,
quam
a
me
tibi
perscribi
officii
formulam
literae
tuae
flagitant,
eam
quam
potero
brevissime
Calvini
opera.
Vol.
V.
|