49:273
273
CAPUT
XV.
274
inter
utrosque
docet:
quia
utrosque
ex
misera
dissipatione
collegit,
collectos
in
regnum
patris
adduxit,
ut
fierent
unus
grex
in
uno
ovili
ac
sub
uno
pastore.
Inde
aequum
esse
innuit
ut
concordes
maneant
inter
se,
neque
contemnant
alii
alios:
quando
neutros
Christus
contemptui
habuit.
Prius
ergo
de
Iudaeis
loquitur,
ac
dicit
Christum
illis
missum
fuisse,
quo
veritatem
Dei
adimpleret,
promissiones
patribus
datas
praestando.
Hic
autem
honor
vulgaris
non
est,
quod
Christus
coeli
terraeque
Dominus,
ut
eorum
saluti
inserviret,
carnem
induit.
Quo
enim
magis
se
humiliavit
eorum
causa,
eo
maiori
honore
dignatus
est
ipsos.
Atque
id
tanquam
indubium
pro
confesso
assumit:
quo
magis
mirum
est,
tantam
esse
impudentiam
in
phreneticis
quibusdam
capitibus,
ut
in
carne
concludere,
et
ad
praesentem
mundum
alligare
omnes
veteris
testamenti
promissiones
non
dubitent1).
Ne
quid
excellentiae
prae
Iudaeis
sibi
arrogent
gentes.
Paulus
diserte
pronuntiat,
quam
Christus
attulit
salutem
Iudaeis
ex
pacto
esse
propriam:
quia
suo
adventu
impleverit
quod
olim
ppter
Abrahae
pollicitus
fuerat,
atque
ita
minister
illius
populi
fuerit
Unde
sequitur,
antiquum
foedus
spirituale
re
ipsa
fuisse,
quamvis
terrenis
figuris
annexum
esset
Complementum
enim,
de
quo
nunc
tractat
Paulus,
ad
aeternam
salutem
referre
necesse
est
Porro
ne
quis
posset
cavillari2),
nepotibus
tantum
promissam
fuisse
salutem,
quum
in
Abrahae
manu
depositum
fuit
foedus^
expresse
ipsas
promissiones
patribus
addicit
Ergo
aut
Christi
virtus
in
corporalibus
beneficiis
continebitur,
aut
latius
quam
ad
carnem
extendebatur
foedus
cum
Abrahamo
percussum.
9.
Gentes
autem
pro
misericordia.
Alterum
membrum,
in
quo
probando,
quia
dubium
erat,
plus
immoratur.
Primum
testimonium
quod
citat,
sumptum
est
ex
Psalmo
18:
qui
refertur
22.
cap.
lib.
2,
Samuelis:
ubi
procul
dubio
vaticinium
editur
de
regno
Christi.
Vocationem
porro
gentium
ex
eo
comprobat
Paulus,
quod
illic
promittitur
confessio
gloriae
Dei
inter
gentes.
Neque
enim
possumus
vere
Deum
praedicare
nisi
inter
eos,
qui
laudes
eius
exaudiunt,
dum
a
nobis
canuntur9).
Quare
ut
inter
gentes
Dei
nomen
celebretur,
illas
oportet
donari
cognitione,
et
in
communionem
populi
Dei
venire.
Ubique
enim
hoc
in
scripturis
videas,
non
posse
praedicari
Dei
laudes
nisi
in
coetu
fidelium,
quibus
aures
sunt
audiendi
praeconii
capaces.
10.
Exsultate
gentes
cum
populo
eius.
Quod
hunc
versum
communiter
interpretantur,
perinde
atque
ex
cantico
Mosis
desumptum,
mihi
non
placet:
O
At
Paulus
Me
negat
aliud
fuisse
in
circumcisione,
id
est,
inter
Iudaeos
Christi
officium,
quam
ut
promissiones
Abrahae
et
aliis
patribus
datas
re
ipsa
confirmaret.
Ac
2)
pro
nepotibus
tantum
accepisse,
expressius
illis
addicit
quum
illorum
vocat
promissiones.
3)
decantantur.
|