6:272
Atque
istud
sane
perquam
est
ridiculum,
quod
dum,
ob
dubios
et
obscuros
scripturae
sensus,
ad
ecclesiae
definitionem
vult
nos
trahere,
principium
suum
ex
scripturis
sumit.
Atqui
principia
αὐτόπιστα
esse
oportet:
quae
res
summam
claritatem
requirit.
Scriptum
est,
inquit,
surgent
pseudoprophetae,
et
seducent
multos
in
nomine
meo.
Quid
sibi
vult
in
nomine
Christi?
Falsa
scripturarum
interpretatione.
Quid
si
negem?
Non
enim
unus
est
fallendi
modus
in
Christi
nomine.
Sed
valeat
hoc.
Sequitur:
Quid
est
seducere?
Seorsum
ducere
ab
unitate
corporis.
Imo
quod
dicit
Pighius,
est
seorsum
ire.
Christus
enim
dicit
πλανήσουσι,
quod
fallere
et
decipere
significat.
Hic
autem
in
etymologia
verbi,
quo
nunquam
usus
est
Christus,
pueriliter
philosophatur.
Nihil
mirum
si
tam
dubiae
sunt
scripturae
Pighio,
qui
tam
profana
[pag.
55]
audacia
in
illis
ludit
ac
lascivit.
Sed
hoc
extremae
improbitatis
est,
quod
sua
commenta,
tam
frivola
et
nugatoria,
pro
genuino
scripturae
sensu
tam
audacter
ingerere,
idque
loco
principii,
nihil
eum
pudet.
Sed
pergamus
in
hac
bella
expositione.
Desertum,
angulos,
penetralia,
allegorico
sensu,
novas
et
singulares
opiniones,
a
communi
illius
corporis
sensu
extraneas,
intelligit.
Sed
quid
bi
Christus
ipse
aliter
apud
Lucam?
Non
veniet,
inquit,
regnum
Dei
cum
observatione;
neque
dicent:
ecce
hic,
aut,
ecce
illic.
Ecce
enim
regnum
Dei
intra
vos
est
(Luc.
17,
20).
Eandem
historiam
licet
non
iisdem
verbis,
duo
evangelistae
referunt.
Allegoricum
sensum
comminiscitur
Pighius
in
verbis
Matthaei:
dico
nullum
esse
magis
fidum
interpretem
ipso
Christo,
qui
apud
Lucam,
sine
ullis
figuris,
se
nihil
aliud
velle
testatur,
quam
regnum
Dei
spirituale
esse:
ideoque
commentitiis
observationibus
non
alligandum.
Interea,
inquit,
dum
veniam
ad
iudicium,
regnabit
in
vobis
Deus
spiritualiter:
regnabit
in
conscientiis
vestris,
per
iustitiam,
veritatem,
pacem,
fortitudinem
spiritus,
non
secundum
externum
mundi
apparatum.
Ego
autem
quum
veniam,
instar
fulguris
subito,
praeter
spem
omnium,
emergam.
Et
sicut
fulgur
ab
oriente
exit,
et
apparet
usque
in
occidentem,
ita
momento
uno,
in
ictu
oculi,
simul
manifestabor,
tribunal
conscendam,
totum
mundum
advocabo.
Non
est
igitur
quod
in
his
tam
claris
et
simplicibus
verbis
penetralia
et
latebras
allegoriarum
quaeritet
Pighius.
Sed
audiamus
acutam
conclusionem.
Ergo,
inquit,
monet
Christus,
ne
exeamus.
Unde?
Ab
illo
corpore.
Et
ne
quis
obtendat,
se
nescire
ubi
sit
corpus
illud,
evidens
et
infallibile
signum
mox
proponit.
Ubi
erit
corpus,
illuc
aquilae
congregabuntur.
Quae
sunt
aquilae?
Nempe
de
quibus
propheta
meminit:
qui
corpore
onusti
pennis
tamen
adiutricis
gratiae
in
sublime
feruntur.
Ubicunque
congregantur
illae
aquilae,
illic
esse
corpus,
cui
associari
et
[pag.
56]
consentire
debeas,
ne
dubita.
|