29:272
prae
se
ferre,
ac
non
potius
adversus
accusatores
ferociter
insurgere,
magnasque
lites
intentare?
Impatienter
enim
vel
unum
verbum
paulo
acerbius
ferimus:
quin
imo
licet
revera
simus
rei,
tamen
recalcitramus
admoniti.
Quid
ergo
futurum
est
nobis,
qui
quum
Deum
et
angelos
testes
habeamus,
tamen
iustitiam
nostram
in
illorum
conspectu
tueri
non
verebimur?
Id
experientia
satis
compertum
est:
nihil
non
audentibus
iis
quorum
fama
sinistro
dicto
laesa
fuerit
Nihil
quidem
impedit
quominus
nostram
innocentiam
apud
homines
tueamur,
quod
olim
sanctos
illos
viros
Abrahamum,
Iacobum
et
alios
fecisse
conspicimus
:
at
non
ideo
tamen
in
iras
exsurgendum,
si
vel
innocentes
de
re
aliqua
accusemur.
Exemplo
nobis
igitur
haec
mulier
esto,
quae
pontifici
Heli,
licet
lacessita,
non
tamen
responsat.
Magnum
enim
erat
ebrietatis
accusari,
verum
tamen
intra
modestiae
sese
fines
continuit.
Norat
enim
illum,
a
Deo
in
pontificiam
dignitatem
evectum,
hanc
autoritatem
obtinere,
labentes
arguendi
:
et
hanc
populi
regendi
sui
rationem
Deum
usque
ad
Christi
adventum
instituisse.
Ac
deiuceps
videbimus
Annam,
Dominum
nostrum
Iesum
Christum,
etsi
nondum
mundo
patefactum,
fide
esse
contemplatam.
Unde
vero,
quaeso,
tanta
in
muliere
modestia,
ut
a
sacerdote
temulentiae
accusata,
patienter
iniuriam
ferat,
ac
sola
depulsione
iniuriae
contenta
sit,
quod
eum
falli
dicat?
Quare
discamus,
immerito
licet
accusatis,
non
licere
tamen
exasperari
et
effervere
in
iras:
sed
innocentiam
nostram
nos
testari
ac
notam
facere:
adeoque
ab
omni
vindictae
cupiditate
vacuos
precari
etiam
pro
iis
qui
nos
iniuria
afficiunt
oportere.
Vicissim
vero
laude
digna
est
in
Heli
sacerdote
modestia
tam
placide
Annae
excusationi
acquiescente,
erroremque
suum
agnoscente.
Nam
de
Anna
male
sensisse
multum
erat,
at
temulentiae
verbis
increpasse
longe
gravius.
Quare
quum
placide
Annae
responsionem
excipit,
errorem
agnoscit,
ac
quodammodo
veniam
etiam
deprecatur,
neque
levitatis
aut
temeritatis
notam
metuit:
multis
apparet
dissimilis,
qui
in
dignitatis
aliquem
evecti
gradum,
ne
simplicissimam
quidem
responsionem
admittunt,
et
centies
erroris
convicti,
atque
illatae
contumeliae
rei,
tamen
illa
dissimulari
volunt,
neque
ad
fatendum
errorem
veniamque
deprecandam
ulla
ratione
possunt
adduci.
Quare
quod
in
Heli
pontifice
modestiae
exemplum
nobis
proponitur,
tanto
diligentius
est
considerandum,
et
memoria
dignius
quanto
rarius.
Nam
quum
Annam
valere,
et
in
pace
abire
iubet,
eo
ipso
sese
accusat,
et
crimine
obiecto
ipsam
liberat:
atque
se
excusationem
ipsius
admittere,
ac
proinde
temere
sic
loquutum
profitetur.
Quin
etiam
iniuriam
expiare
videtur,
coniunctis
suis
cum
Anna
votis
et
precibus:
ut
quamprius
sanctuario
pellere
volebat,
eandem
sibi
precum
et
orationum
magistram
se-
|