7:271
271
PAULI
in.
ADMONITIO
272
quidem
cuiquam
[pag.
22]
sumere
licet.
Dei
enim
vox
est
ad
malos
sacerdotes:
Ego
ipse
(inquit)
super
pastores
requiram
gregem
meum
de
manu
illorum:
quod
ut
suo
tempore
penitus
facturus
est
Deus,
ita
si
quis
interim
(26)
quasi
de
manu
eius
praeripere
hoc
tentaverit,
is
semper
pro
tali
ausu
gravissimas
poenas
dedit.
Veluti
contra
nullo
unquam
saeculo
intermisit
certis
quibusdam
signis
testari,
Ulos
maioribus
gratiis
tum
interius,
tum
exterius,
et
omni
genere
bonorum
dignos
esse,
qui
augendo
et
ornando
sacerdotum
genus,
ecclesiae
suae
unitatem
ac
principem
sedem
auxilio
et
gratia
foverunt,
(27)
ut
in
Constantino
Magno,
in
Theodosiis,
in
Carolo
Magno
accidisse
videmus,
quibus
nulli
unquam
christiani
imperatores
vel
divinis
gratiis,
vel
victoriis
illustriores
fuere.
Contra
vero
Deus,
eos
qui
sacerdotibus
[pag.
23]
restitere,
non
solum
passus
est
in
omne
genus
turpitudinis
labi:
sed
saepe
et
insignibus
quibusdam
poenis
in
testimonium
divinae
irae
suae
castigavit.
Nec
vero
nunc
de
illis
loquimur,
qui
ecclesiam
nascentem
adhuc
exstinguere
sunt
conati,
Neronibus,
Domitianis,
et
eiusdem
generis
reliquis
:
sed
de
iis
qui
illam
persequuti
sunt,
iam
adulta
aetate,
incipientem
in
principes
autoritatem
sui
muneris
exercere,
postquam
constituta
iam
et
confirmata
est
Petri
sedes
in
oculis
omnium
principum.
Qui
vero
huius
autoritati
restitere,
a
Deo
sic
castigatos
constat,
ut
manifeste
appareat,
quam
grata
sit
ac
semper
fuerit
Deo
huius
sedis
obedientia,
contra
autem
quam
ingrata
et
odiosa
in
eandem
inobedientia.
(28)
In
primis
eum
ex
imperatoribus,
qui
in
apertam
defectionem
et
contemptum
[pag.
24]
huius
sanctae
sedis
erupit,
legimus
fuisse
Anastasium
primum,
quem
a
Gelasio
pontifice
romano
admonitum,
ne
Acatii
episcopi
constantinopolitani
a
sede
apostolica
damnati
partes
foveret,
quum
nec
monitis
eius
paruisset,
et
Hermasdae
l)
eiusdem
successoris
legatos,
ad
eum
ea
de
causa
missos,
ut
a
communione
cum
haereticis
desisteret,
contemptim
primum
auditos
contumeliosius
dimisisset,
divina
tandem
ira
fulmine
e
vita
sustulit.
ferendo
nonne
illos
facis
deos?
Hic
quoque
acumen
est
mirabile:
Requiram
super
pastores
ego
ipse,
inquit
Dominus.
Ergo
propria
est
Dei
haec
cognitio,
quam
ne
ad
tempus
quidem
sumere
cuiquam
licet.
Quid?
non
requiret
etiam
ipse
Dominus
sanguinem
innoxium
de
manu
homicidarum?
Non
furta,
non
rapinas,
non
iniurias
quaslibet
requiret?
Non
requiret
ab
impiis,
quidquid
malorum
perpetraverint?
Ergo
secundum
cubicularem
hanc
Frenesii
dialecticam
tollantur
e
medio
iudicia,
facessant
scelerum
poenae.
Soli
enim
Deo
relinquendum
est
iudicium.
Solius
certe
Dei
iudicium
est,
non
in
sacerdotes
modo,
sed
etiam
infimos
quosque.
Sed
cur
dii
vocantur
principes,
nisi
quia
mandatum
est
illis
iudicium?
26)
Quis
Frenesio
hoc
angelus
vel
potius
daemon
revelavit?
Variis
enim
ex
causis
quum
proveniant
Dei
iudicia,
quis
certam
causam
ex
proprio
capite
definiet?
Solomon
certe
negat,
humano
sensu
discerni
posse,
quem
amore
vel
odio
[pag.
63]
prosequatur
Deus,
quia
eadem
accidant
bonis
et
malis.
Ex
Dei
verbo
igitur
definiendum
erat,
sed
probe
meminit
Frenesius,
cuius
personam
sustineat.
Sic
enim
ante
cum
Christo
egit
diabolus,
cui
servit:
Haec
omnia
tibi
dabo,
si
prostratus
adoraveris
me.
Sic
etiam
antesessores2)
eius:
Quum
serviebamus
reginae
coeli,
affluebamus
bonis
omnibus.
Sed
iam
audiamus,
quae
ob
sedis
suae
cultum
repensa
praemia,
et
quas
ob
contemptum
poenas
irrogatas
referat.
27)
Constantinum
Magnum
adducit,
ut
fictitiae,
1)
Ste
libri
nostri
fere
omnes,
non
Hormisdae.
2)
Sic
princeps
et
Gallasius.
Beza
et
seqq.
antecess
drat
cum
loco
quem
laudat
ex
Ieremia
(44,
17).
3)
Princeps
sola
male
Ingit:
qui.
|