5:271
EPISTOLA
I.
Syriae
universam,
religionis
suae
consciam
faceret.
An
vero
quum
potentissimus
dynastes
(quem
quotidianis
sacrificiis
deos
suos
placare
oportebat,
si
aliqua
eorum
religione
teneretur,
et
solitum
antea
fuisse
verisimile
est)
ne
exiguo
quidem
thure
in
tota
vita
litaret,
ignoraret,
imo
dubitaret
quisquam,
deos
illos
abnegasse,
quos
honore
nullo
dignaretur?
Quid
ergo
postea
deprecatur,
sibi
ut
in
idoli
templo
adorare
liceat?
Simulandae
superstitionis
causa
si
id
postulasse
probarent
et
a
propheta
obtinuisse,
verbum
non
adderem:
sed
si
rem
longe
secus
habere
ipsa
sacrae
historiae
verba
clamant,
facile
haec
iam
solvitur
difficultas:
praesertim
[pag.
371
u째i
constat,
sic
publicata
eius
religione,
qualiter
evulgaturum
se
promittebat,
nullum
superfuisse
dubitationi
locum,
quin
idola
omnia
plano
et
contemneret
et
exsecrationi
haberet.
Haec
autem
est
postulati
forma:
Si
templum
Remon
ingrediatur
forte
rex
meus,
et
mihi
innixus
adoraverit,
ego
quoque
si
simul
in
templo
Remon
adoraverim,
hanc
rem
ne
imputet
Dominus
servo
suo.
Illud
de
rege
in
illum
innitente
tam
aperte,
tamque
notabiliter
dictum
si
vel
non
observant,
vel
abs
re
positum
putant,
valde
sunt
hebetes.
Nam
inde
citra
controversiam
colligitur,
non
aliam
sibi
concedi
adorationem
petiisse,
quam
qua
se
ad
regis
inclinationem,
quem
fulciebat
ipse
et
sustentabat,
accommodaret.
Id
autem
erat,
non
idoli
cultum
fingere,
sed
sua
regi
officia
obsequiaque
reddere.
Nunc
si
Naaman
imitari
volunt,
ne
sint
illi
in
eo
dissimiles,
in
quo
solo
a
me
reprehenduntur.
Id
sibi
habeant
cum
illo
commune,
quo
solo
consequutus
est
ille,
reprehensione
ut
suum
factum
careret:
nempe
omni
se
idololatriae
suspicione
prius
liberent,
quamque
toto
animo
ab
illis
superstitionibus
abhorreant,
quarum
incidere
posset
dubitatio,
testatum
omnium
hominum
conscientiis
faciant.
Id
ubi
praestiterint,
tum
demum
videbo,
simne
illis
concessurus,
ut
civilis
officii
causa,
sive
in
cognatorum
honestandis
funeribus,
sive
nuptiis
celebrandis,
ad
missas,
aliaque
eiusmodi
profana
sacra
interdum
accedant.
Iam
et
ex
eo
quod
in
epistola
illa
legitur,
quae
sub
Ieremiae
titulo
fertur,
ad
populum
Babylone
exsulantem,
nonnullam
sibi
defensionem
quaerunt.
Nam
quemadmodum
illic
captivo
populo
suadebat
propheta,
vel
quisquis
fuit
epistolae
autor,
ut
quoties
in
humeris
circumferri
aureos
et
argenteos
deos
videret,
turbamque
undequaque
obstupescentem,
ne
ipse
eodem
afficeretur
stupore,
sed
adorans
in
corde
suo
diceret:
Te
oportet
adorari,
Domine
(Bar.
6,
3),
ita
se
aiunt,
dum
inter
saeculi
huius
sacrilegia
versantur,
cordibus
tamen
ad
Dominum
sublatis
cogitare
illum
esse,
quem
oporteat
adorari.
Quasi
vero
ad
interiorem
cordis
adorationem
dum
illos
avocaret
propheta,
simul
adnueret
nihil
periculi
fore,
si
vultu
ad
simulacrorum
cultum
composito,
Babyloniis
interim
gratificarentur.
At
vero
|