49:271
271
EPIST.
PAULI
AD
ROMANOS
272
4.
Quaecunque
enim.
Exempli
applicatio
est,
ne
quis
putaret
istud
nimis
longe
petitum
esse,
quod
ad
imitationem
Christi
nos
cohortaretur.
Imo
vero,
inquit,
nihil
est
in
scripturis
quod
non
ad
vestram
eruditionem
vitaeque
vestrae
institutionem
valeat.
Insignis
locus,
quo
dum
intelligimus,
nihil
in
oraculis
Dei
contineri
inane
et
infructuosum,
simul
etiam
docemur
in
scripturae
lectione
proficere
ad
pietatem,
ac
vitae
sanctimoniam.
Quidquid
ergo
in
scriptura
proditum
est,
in
eo
discendo
elaboremus.
Contumelia
enim
fieret
spiritui
sancto,
si
putaremus
illum
docuisse
aliquid,
quod
scire
nostra
nihil
referat:
deinde
quidquid
illic
docetur,
sciamus
tendere
ad
profectum
pietatis.
Tametsi
autem
de
veteri
testamento
loquitur,
id
ipsum
tamen
de
scriptis
etiam
apostolicis
sentiendum
est
Nam
si
Christi
spiritus
ubique
est
sui
similis,
non
est
dubium
quin
suam
doctrinam
nunc
per
apostolos,
ut
olim
per
prophetas,
in
suorum
aedificationem
attemperaverit
Porro
hic
optime
redarguuntur
fanatici
spiritus
qui
iactant
vetus
testamentum
esse
abolitum,
nec
ad
Christianos
quidquam
pertinere.
Qua
enim
fronte
avertent
Christianos
ab
iis,
quae
in
ipsorum
salutem
a
Deo
destinata
testatur
Paulus?
Quod
autem*
addit,
ut
per
p
a
t
i
e
n
t
i
a
m
et
c
o
n
s
o
l
a
-
t
i
o
n
em
s
c
r
i
p
t
u
r
a
r
um
spem
habeamus,
non
omnes
partes
eius
utilitatis
comprehendit,
quae
colligenda
est
ex
verbo
Dei:
sed
breviter
notat
praecipuum
finem.
In
hoc
enim
praesertim
incumbunt
scripturae,
ut
ad
patientiam
comparatos,
et
consolationibus
armatos,
ad
spem
aeternae
vitae
erigant,
atque
in
eius
meditatione
retineant.
Nomen
exhortationis,
pro
quo
alii
consolationem
reddunt,
mihi
non
displicet:
nisi
quod
consolatio
magis
quadrat
patientiae,
quia
haec
ex
illa
nascitur.
Nam
tunc
demum
rebus
adversis
patienter
ferendis
sumus
compositi,
dum
eas
consolatione
Deus
temperat.
Patientia
enim
fidelium
non
est
illa
durities,
quam
praecipiunt
philosophi:
sed
ea
mansuetudo
qua
nos
libenter
Deo
subiicimus,
dum
gustus
bonitatis
eius
paternique
amoris
dulcia
omnia
nobis
reddit.
Ea
spem
in
nobis
alit
ac
sustinet,
ne
deficiat.
5.
Deus
autem
patientiae.
Ab
effectis
sic
nominatur
Deus,
quae
prius
scripturae
attribuebantur,
optima
quidem,
sed
diversa
ratione:
solus
sane
Deus
patientiae
et
consolationis
autor
est,
quia
utramque
cordibus
nostris
instillat
per
spiritum
suum:
verbo
tamen
suo,
velut
instrumento,
ad
id
utitur.
Docet
enim
primum
quae
sit
vera
consolatio,
et
quae
sit
vera
patientia:
deinde
illam
doctrinam
animis
nostris
inspirat
ac
inserit.
Porro
ubi
monuit
et
cohortatus
est
ad
officium
Romanos,
nunc
ad
precationem
convertitur1):
quia
satis
tenebat,
nullo
cum
profectu
disseri
de
cuiusque
officio,
nisi
*)
ut
Christus
|