6:270
quit,
et
ad
testimonium
(Ies.
8,
20).
Quo
igitur
spiritu
reclamat
Pighius,
legem
flexiloquam
esse,
obscurum
testimonium
et
ambiguum?
Et
Malachias,
dum
vult
populum
in
Christi
exspectatione
confirmare
usque
in
eius
adventum,
et
adversus
offendicula
omnia
armare,
non
alio
mittit,
quam
ad
legem
ipsam
(Mal.
4,
4).
Secundum
hanc
rationem,
ait
Petrus,
habere
nos
firmiorem
sermonem
propheticum,
cui
attendere
debeamus
ceu
lucernae
[pag.
52]
ardenti
in
loco
caliginoso,
donec
lucifer
exoriatur
in
cordibus
nostris
(2
Petr.
1,
19).
At
quod
sequitur
continuo,
nonnihil
videtur
Pighio
suffragari.
Admonet
enim,
non
esse
privatae
interpretationis
scripturam
propheticam.
Ego
vero
non
aliter
accipio,
quam
ipse
exponit:
nempe,
quod
non
proprio
consilio
impulsi,
sed
a
spiritu
sancto
excitati,
loquuti
sint
prophetae.
Quanquam
ubi
nomen
interpretationis
habetur,
melius
conveniret
motum
dicere
:
in
qua
significatione
interdum
sumitur
graeca
vox
qua
utitur,
ἐπίλυσις.
Demus
tamen,
ipsum
de
interpretatione
loqui.
Quem
alium
sensum
elicias
nisi
minime
trahendas
scripturas
ad
proprium
cuiusque
sensum?
Non
enim
alium
esse
idoneum
ipsarum
interpretem,
nisi
spiritum
Dei
qui
eas
dictavit.
Quid
ad
haec
Pighius?
Pergetne
adhuc
scripturas
vocare
confusum
labyrinthum,
quibus
Petrus
claritatem
tribuit,
quae
nos
certo
regere
possit,
ne
vel
in
profundissimis
mundi
tenebris
aberremus?
Atque
ut
videas
spiritum
sanctum
nihil
aliud
de
lege
praedicare,
quam
quod
in
se
ipsis
experiuntur
ipsi
fideles,
audi
quale
illi
elogium,1)
ex
ipso
fidei
sensu,
tribuat
David:
Lucerna,
inquit,
pedibus
meis
verbum
tuum,
et
lumen
semitis
meis
(Psal.
119,
10")).
Item:
Testimonium
Domini
fidele,
sapientiam
praestans
parvulis
(Psal.
19,
8).
Nec
aliud
sane
dicit,
quam
quod
piis
omnibus
familiariter
notum
esse
debet.
Hinc
colligant
lectores,
quam
bene
in
seria
scripturae
intelligentia
exercitatus
sit
Pighius,
imo
quem
omnino
eius
gustum
habeat:
qui
dum
nasum
cereum
esse
putat,
in
omnes
partes
flexilem,
tuto
in
ea
acquiescere
nos
posse
negat:
ideoque
ad
ecclesiae
autoritatem,
velut
ad
sacram
anchoram,
confugere
iubet.
Ut
tamen
rem
totam
semel
expediam:
quia
sibi
minime
expedire
videt
Pighius,
ut
ex
verbo
Dei
dirimatur
haec
controversia,
scripturam,
quae
impiis
et
malitiosis
haereticorum
commentis
subiaceat,
et
in
varios
[pag.
53]
sensus
torqueri
possit,
dubiam
et
obscuram
esse
contendit.
Itaque
ad
ecclesiae
definitionem
recta
nos
revocat:
quae,
ut
nullis
calumniis
est
obnoxia,
ita
pro
vera
et
certa
fidei
regula
habenda
sit.
Velim
nunc
mihi
respondeat:
quam
novam
formam
induerit
verbum
Domini,
ex
quo
fidem
ex
illius
esse
auditu
Paulus
asserebat
1)
fidei
elogium,
quod
in
ed.
principe
iegitur
j
vitium
est
|