5:270  omissis,  haec  facienda:  sed  haec  fieri  oportuisse,  illa  vero  non  omitti  (Luc.  l  l  ,  42).  Itaque  bonis  quidem  istis  viris  hoc  non  adimo,  quin  eorum  inconsiderantiam  iure  reprehendant,  qui  ad  caetera  vitia  conniventes,  et  plura  numero,  et  pondere  graviora,  unam  missae  detestationem  pedibus  ac  manibus  urgent:  veram  si  praestare  volunt  quod  par  est,  non  modo  ut  eorum  errorem  iure  reprehendere,  sed  in  melius  etiam  corrigere  existimentur:  non  id  tollant,  in  quo  illi  nimium  haerent  (quando  sine  pietatis  iactura  tolli  nequit),  sed  dum  non  esse  negligendum  concedunt,  alia  quoque  esse  non  minus  curanda  commonefaciant.  Vides  profecto,  mi  frater,  quam  late  totus  hic  locus  patebat,  si  in  eum  oratione  excurrere  voluissem:  sed  quoniam  me  agere  cum  illis  hominibus  confido,  qui  veritati,  simul  atque  ipsam  agnoverint,  manus  sint  daturi:  mihi  nihil  maiori  studio  fuit,  quam  illam  ipsam  veritatem,  qua  summa  poteram  brevitate,  indicare.  [pag.  36]  Equidem  neque  etiam  me  praeterit,  quas  praeterea  sibi  ad  palpandam  carnis  suae  mollitiem,  aliis  ad  ignaviam  animi  sui  obtegendam,  delicias  facere  soleant:  se  nihil  sibi  permittere  aiunt,  nisi  quod  Naaman  illi,  militiae  regis  Syriae  praefecto,  a  propheta  Domini  Eliseo  concessum  fuerit  (2  Reg.  5,18).  Nam  ille  ab  idolorum  vanitate  ad  unius  Dei  religionem  conversus,  confessusque  nullum  esse  in  universa  terra  Deum,  nisi  Deum  Israel,  quum  tamen  rem  unam  sibi  a  Domino  ignosci  petiisset,  si  cum  rege  suo  in  templum  Remon  ingressus  illic  adoraret,  cum  pace  ab  Eliseo  dimissus  est.  Si  illi,  inquiunt,  in  idoli  templo  non  fuit  nefas  adorare,  cur  nobis  non  liceat  Deum  in  iis  templis  adorare,  quae  eius  nomini  sunt  dedicata,  etiam  si  agere  aliud  videamur?  Utinam  in  cognoscenda  officii  sui  rectitudine  tam  essent  acuti  et  perspicaces,  quam  ad  exquirenda  subterfugia  ingeniosos  se  esse  produnt.  Viam  potius  eam  sequerentur,  ad  quam  tot  Dei  vocibus  diserte  vocari  se  audiunt:  quam  in  semitam  declinarent  neque  satis  cognitam,  et  unius  duntaxat  hominis  pedibus  pressam.  Nam  quum  caeteris  quidem  in  rebus  omnibus,  singularibus  hominum  exemplis  insistere,  si  quid  peculiari  Dei  permissu  egisse  leguntur,  non  satis  tutum  est:  tum  vero  in  fidei  confessione  id  in  primis  periculosum,  cuius  sibi  legem  unusquisque  pro  cognitionis,  qua  praeditus  est,  modo  statuere  debet.  Ac  id  sane  ipsi  viderint.  Ego  tamen  nisi  in  Naaman  exemplo  dissimilia  eorum  factis  esse  omnia  ostendero,  quin  illis  suffragetur,  non  resistam.  Sin  contra  planum  fecero,  totum  id  cuius  Naaman  insimulant,  ab  eo  longissime  abfuisse,  alieno  falsoque  praetextu  velim  ut  se  excusare  desistant.  Quod  ipse  ante  pollicitus  erat,  quam  illa  deprecatione  uteretur,  se  nullis  posthac  dns  sacra  facturum,  nisi  uni  Deo  Israel:  sub  ea  poilicitatione  publicam  fuisse  testificationem  comprehensam  dico,  qua  et  regem,  et  gentem