49:270
facere
et
obtemperare:
nec
ullam
esse
exceptionem
quin
debeamus
nos
fratribus
accommodare,
ubi
secundum
Dei
verbum
in
illorum
aedificationem
id
possumus.
Duae
ergo
hic
sunt
propositiones,
quod
nostro
ipsorum
iudicio
non
contenti,
nostris
cupiditatibus
non
acquiescentes
debemus
ubique
dare
operam
et
contendere,
quo
fratribus
nostris
satisfiat.
Altera,
quod
dum
volumus
nos
proximis
accommodare,
in
Deum
respicere
debemus,
ut
finis
noster
sit
illorum
aedificatio.
Nam
maior
pars
aliter
placari
nequit
quam
si
eorum
libidini
indulgeas.
Quod
si
gratiam
apud
plurimos
inire
velis,
non
tam
curanda
erit
eorum
salus,
quam
mos
gerendus
eorum
stultitiae:
nec
quid
expediat,
respiciendum
erit,
sed
quid
in
suam
perniciem
appetant.
Non
ergo
studendum
est
ut
illis
placeas,
quibus
nihil
nisi
malum
adlubescit.
t
3.
Et
enim
Christus
non
placuit
sibi
ipsi.
Si
aequum
est,
servum
nihil
recusare
quod
Dominus
in
se
suscipiat,
valde
absurdum
foret,
velle
nos
eximere
ab
hac
necessitate
tolerandae
alienae
infirmitatis,
cui
subiecit
se
Christus,
quo
rege
ac
domino
gloriamur.
Ille
enim
omisso
sui
respectu,
se
totum
huic
studio
dedidit.
Nam
in
illum
vere
competit
quidquid
canit
Vates
Psal.
69,
10.
Inter
alia
autem
hoc
quoque
ponit,
quod
zelus
domus
Dei
ipsum
exedent,
et
opprobria
opprobrantium
Deo
super
ipsum
ceciderint.
Quo
significat,
tanto
fervore
gloriae
Dei
aestuasse,
tanto
desiderio
regni
eius
promovendi
fuisse
correptum,
ut
oblitus
sui
hac
una
cogitatione
quasi
absorberetur
:
ita
se
Domino
devovisse,
ut
discinderetur
animo,
quoties
sacrum
eius
nomen
patere
impiorum
maledicentiae
videret.
Quamquam
secunda
illa
pars,
de
opprobriis
Dei,
bifariam
intelligi
potest:
vel
quod
non
secus
fuerit
affectus
contumeliis,
quae
Deo
inserebantur,
quam
si
eas
in
se
ipse
pertulisset:
vel
quod
non
secus
ipsi
doluerit
videre
Deo
iniuriam
irrogari
quam
si
ipse
autor
exstitisset.
Quod
si
regnet
in
nobis
Christus,
ut
in
fidelibus
suis
regnare
eum
necesse
est,
hic
quoque
sensus
in
animis
nostris
vigebit,
ut
quidquid
derogat
Dei
gloriae,
non
aliter
nos
excruciet
quam
si
in
nobis
resideret.
Eant
nunc
quibus
summa
votorum
est,
maximos
honores
apud
eos
adipisci
qui
probris
omnibus
Dei
nomen
afficiunt,
Christum
pedibus
conculcant,
evangelium
ipsius
et
contumeliose
lacerant,
et
gladio
flammaque
persequuntur.
Non
est
sane
tutum
ab
iis
tantopere
honorari,
a
quibus
non
modo
contemnitur*
Christus,
sed
contumeliose
etiam
tractatur.
4.
Quaecunque
enim
ante
scripta
sunt,
in
nostram
doctrinam
sunt
scripta:
ut
per
patientiam
et
consolationem
scripturarum
spem
habeamus.
5.
Deus
autem
patientiae
et
consolationis
det
vobis
idem
mutuo
cogitare,
secundum
Christum
Iesum:
ut
uno
animo,
uno
ore
glorificetis
Deum
et
patrem
Domini
nostri
Iesu
Christi.
.
20*
|