[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


29:270  precandum  etiam  os  et  labia  esse  adhibenda,  quod  nimirum  tanta  sit  nostrae  mentis  levitas,  ut  subinde  variis  cogitationibus  preces  nostrae  veluti  quibusdam  fluctibus  frangantur,  quas  pura  mente  concipi  oportuit.  Quam  infirmitatem  superaturi  ardenter  Deum  orare,  et  non  tantum  labiorum  sed  linguarum  etiam  motu  nos  ipsos  excitare,  torporemque  discutere  debemus.  (Precum  vero  solemnium  ac  publicarum  longe  alia  ratio  est:  nam  in  illis  concepta  verba  clare  et  distincte  pronuntiamus.  ut  coniunctis  votis  mutuis  Deum  invocemus).  Quin  imo  nonnunquam  lingua,  tanquam  subdito  calcare,  cogitationes  et  mentes  nostrae,  alioqui  remissiores,  etsi  non  perpetua  oratione  sed  interrupta,  excitantur.  Neque  enim  fideles  verborum  adeo  sunt  solliciti,  sed  unum  aut  alterum  effati,  preces  tamen  mente  et  animo  apud  Deum  continua  serie  fundunt.  Et  veluti  non  semper  equo  calcar  subdi  mus,  nimium  alioquin  irritando,  sed  nonnunquam  tantum  ut  fortius  eat:  sic  fidelium  in  precando  tarditas  paucis  aliquot  pronuntians  verbis  corrigitur.  Et  de  Anna  quidem,  inter  precandum  ex  affectu  vehementi  labia  commovente,  et  sine  simulatione  Deum  precante  hactenus.  Tales  Davidis  preces,  non  modo  apud  Deum  expostulant]s,  sed  etiam  instar  leonis  rugientis.  Tales  etiam  Ezechiae,  dicentis  se  in  afflictione  sua  ad  Deum  clamavisse  ut  pullum  hirundinis,  doloresque  suos  illi  non  oratione  meditata,  sed  cum  gemitibus  ac  singultibus  exposuisse.  Sic  fideles  conspicimus  non  praemeditata  verba  quodammodo  proiicere  et  balbutire  inter  precandum  :  atque  quo  simplicior  eorum  est  oratio,  eo  certius  testimonium  non  fictae  aut  simulatae  qua  Deum  invocant  esse  fidei.  Quamobrem  danda  nobis  opera,  ut  omnem  ambitionem  et  gloriam  coram  hominibus  fugiamus  t  sed  Deo  nostrarum  cogitationum  et  affectuum  teste  contenti  simus:  denique  certissima  haec  esse  debet  precum  regula,  ut  ex  animo,  sicut  docet  Isaias,  concipiantur.  Nihil  enim  voces  inanes,  nihil  labiorum  motus  ad  exauditionem  facit,  sed  solus*  animi  ardor  Deum  movet:  sola  veritas  gratos  facit.  Linguae  vero  suus  etiam  aliquando  est  usus,  qua  incitatiores  et  vehementiores  preces  efficiuntur,  proximis  bonum  exemplum  praebetur,  ac  coram  hominibus  solemnis  protestatio,  nos  omnia  nostra  uni  Deo  accepta  ferre,  editur.  Saepe  vero  evenit  ut  inter  precandum  coram  hominibus  stulti  fatuique  appareamus,  quod  incautis  nescio  qui  oris  aut  manuum  gestus  excidant  insolentiores:  verum  Deo  cor  nostrum  approbari  satis  est:  quae  pars  est  orationis  maxima,  dummodo  sine  fuco  et  simulatione  ad  Deum  accedamus.  Heli  deinceps  Annam  ita  preces  demurmurantem  increpasse  dicitur:  quod  ex  sacerdotis  officio  faciebat:  cuius  erat  munus,  populum  non  tantum  publice  sed  etiam  privatim  docere.  Fallitur  tamen  opinione.  Unde  apparet  nullum  

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci