[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


49:27  27  EPIST.  PAULI  AD  ROMANOS  28  deiiciat  praecipites.  Ac  similitudinem  vitiorum,  quibus  laborant  cum  impietate  comparando,  cuius  eos  supra  accusavit,  probat  eos  ita  poenas  iusto  Dei  iudicio  pendere.  Nam  quum  nihil  potius  sit  nobis  nostro  honore,  haec  summa  est  caecitas,  ubi  non  dubitamus  in  nos  ipsos  esse  contumeliosi.  Quare  convenientissima  est  poena  irrogato  divinae  maiestati  probro.  Id  unum  exsequitur  usque  ad  finem  capitis,  sed  variis  modis  agitat,  quod  res  indigebat  inulta  amplificatione.  Hoc  est  igitur  in  summa  quod  contendit,  hinc  apparere,  non  esse  excusabilem  hominum  erga  Deum  ingratitudinem,  quod  certis  documentis  iram  Dei  saevire  in  se  produnt.  Nunquam  enim  in  tam  foedas  cupiditates,  belluarum  more,  provolverentur,  nisi  infestum  adversum  que  sibi  haberent  Dei  numen.  Quum  ergo  passim  abundent  pessimis  flagitiis,  exstare  in  illis  colligit  divinae  ultionis  testimonia.  Iam  si  haec  nunquam  temere  aut  inique  saevit,  sed  moderationem  aequitatis  semper  tenet:  inde  constare  innuit  quam  certum  omnibus  impendeat,  nec  minus  iustum  exitium.  De  modo,  quo  Deus  hominem  in  vitium  tradit,  minime  necessarium  hoc  loco  texere  longam  quaestionem.  Certum  quidem  est,  non  sinendo  tantum  et  connivendo  illum  permittere  homines  prolabi  :  sed  iusto  iudicio  sic  ordinare,  ut  tum  a  propria  concupiscentia,  tum  a  diabolo  in  eiusmodi  rabiem  agantur  et  ferantur1).  Ideo  t  r  a  d  e  n  d  i  voce  utitur,  ex  perpetuo  scripturae  more:  quam  vocem  nimis  violenter  torquent  qui  sola  Dei  permissione  in  peccatum  agi  nos  putant.  Nam  ut  minister  irae  Dei  est  Satan  et  quasi  carnifex,  ita  non  dissimulatione,  sed  mandato  iudicis  in  nos  armatur.  Neque  tamen  ideo  aut  crudelis  Deus,  aut  nos  innoxii,  quando  aperte  ostendit  Paulus,  nos  non  aliter  addici  in  eius  potestatem,  quam  si  tali  poena  digni  simus.  Tantum  id  excipiamus,  peccati  causam  a  Deo  non  provenire:  cuius  radices  in  peccatore  ipso  perpetuo  resident.  Illud  enim  verum  esse  oportet:  Perditio  tua,  Israel:  in  me  tantummodo  auxilium  tuum.  Quum  cordis  humani  cupiditates  cum  immunditia  coniungit,  tacite  innuit  quos  partus  cor  nostrum  generet,  ubi  semel  relictum  est  sibi.  Particula,  in  se  i  p  s  i  s  ,  emphaseos  non  caret:  significantius  enim  exprimit  quam  profundas  et  ineluibiles  ignominiae  notas  corporibus  suis  inusserint.  25.  Qui  transmutaverunt.  Rationem,  licet  aliis  verbis,  non  tamen  diversam  a  supradicta  repetit  :  quo  melius  animis  infigat.  Dum  veritas  Dei  in  mendacium  mutatur,  obhteratur  eius  gloria:  iustum  est  igitur,  omni  genere  ignominiae  eos  respergi  qui  et  suum  Deo  honorem  detrahere,  et  probrum  irrogare  conati  sunt.  Et  coluerunt  Ut  duo  verba  uni  syntaxi  adap-  1)  exagitentur.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci