49:27
27
EPIST.
PAULI
AD
ROMANOS
28
deiiciat
praecipites.
Ac
similitudinem
vitiorum,
quibus
laborant
cum
impietate
comparando,
cuius
eos
supra
accusavit,
probat
eos
ita
poenas
iusto
Dei
iudicio
pendere.
Nam
quum
nihil
potius
sit
nobis
nostro
honore,
haec
summa
est
caecitas,
ubi
non
dubitamus
in
nos
ipsos
esse
contumeliosi.
Quare
convenientissima
est
poena
irrogato
divinae
maiestati
probro.
Id
unum
exsequitur
usque
ad
finem
capitis,
sed
variis
modis
agitat,
quod
res
indigebat
inulta
amplificatione.
Hoc
est
igitur
in
summa
quod
contendit,
hinc
apparere,
non
esse
excusabilem
hominum
erga
Deum
ingratitudinem,
quod
certis
documentis
iram
Dei
saevire
in
se
produnt.
Nunquam
enim
in
tam
foedas
cupiditates,
belluarum
more,
provolverentur,
nisi
infestum
adversum
que
sibi
haberent
Dei
numen.
Quum
ergo
passim
abundent
pessimis
flagitiis,
exstare
in
illis
colligit
divinae
ultionis
testimonia.
Iam
si
haec
nunquam
temere
aut
inique
saevit,
sed
moderationem
aequitatis
semper
tenet:
inde
constare
innuit
quam
certum
omnibus
impendeat,
nec
minus
iustum
exitium.
De
modo,
quo
Deus
hominem
in
vitium
tradit,
minime
necessarium
hoc
loco
texere
longam
quaestionem.
Certum
quidem
est,
non
sinendo
tantum
et
connivendo
illum
permittere
homines
prolabi
:
sed
iusto
iudicio
sic
ordinare,
ut
tum
a
propria
concupiscentia,
tum
a
diabolo
in
eiusmodi
rabiem
agantur
et
ferantur1).
Ideo
t
r
a
d
e
n
d
i
voce
utitur,
ex
perpetuo
scripturae
more:
quam
vocem
nimis
violenter
torquent
qui
sola
Dei
permissione
in
peccatum
agi
nos
putant.
Nam
ut
minister
irae
Dei
est
Satan
et
quasi
carnifex,
ita
non
dissimulatione,
sed
mandato
iudicis
in
nos
armatur.
Neque
tamen
ideo
aut
crudelis
Deus,
aut
nos
innoxii,
quando
aperte
ostendit
Paulus,
nos
non
aliter
addici
in
eius
potestatem,
quam
si
tali
poena
digni
simus.
Tantum
id
excipiamus,
peccati
causam
a
Deo
non
provenire:
cuius
radices
in
peccatore
ipso
perpetuo
resident.
Illud
enim
verum
esse
oportet:
Perditio
tua,
Israel:
in
me
tantummodo
auxilium
tuum.
Quum
cordis
humani
cupiditates
cum
immunditia
coniungit,
tacite
innuit
quos
partus
cor
nostrum
generet,
ubi
semel
relictum
est
sibi.
Particula,
in
se
i
p
s
i
s
,
emphaseos
non
caret:
significantius
enim
exprimit
quam
profundas
et
ineluibiles
ignominiae
notas
corporibus
suis
inusserint.
25.
Qui
transmutaverunt.
Rationem,
licet
aliis
verbis,
non
tamen
diversam
a
supradicta
repetit
:
quo
melius
animis
infigat.
Dum
veritas
Dei
in
mendacium
mutatur,
obhteratur
eius
gloria:
iustum
est
igitur,
omni
genere
ignominiae
eos
respergi
qui
et
suum
Deo
honorem
detrahere,
et
probrum
irrogare
conati
sunt.
Et
coluerunt
Ut
duo
verba
uni
syntaxi
adap-
1)
exagitentur.
|