47:27
27
IN
EVANGELIUM
IOANNIS
28
conciliari
Deo,
si
recta
ad
eius
mortem
nos
conferimus:
et
statuimus
illum
cruci
affixum
unicam
esse
victimam
expiatricem,
qua
sublatus
est
omnis
noster
reatus.
30.
Hic
est
de
quo
dixi.
Summatim
comprehendit
omnia,
quum
Christum
affirmat
esse
quem
sibi
praeferendum
docuit.
Hinc
enim
sequitur
Ioannem
nihil
quam
praeconem
esse
in
illius
grartiam
missum
:
unde
rursus
constat.
Christum
esse
Messiam.
Porro
hic
tria
enumerat.
Nam
quum
dicit
virum
post
se
venire,
significat
se
tempore
fuisse
priorem,
ut
viam
Christo
pararet,
iuxta
Malachiae
testimonium:
Ecce
mitto
angelum
meum
coram
facie
mea
(Malach.
3,
1).
Quum-
dicit
sibi
praepositum,
hoc
ad
gloriam
refertur,
qua
Deus
filium
suum
ornavit
quum
prodiit
in
mundum
ad
exsequendum
redemptoris
munus.
Ratio
tandem
subiicitur,
quia
Christus
dignitate
Ioannem
longe
superet.
Non
fuit
ergo
adventitius
honor
quem
illi
detulit
pater,
sed
aeternae
eius
maiestati
debitus.
Caeterum
de
hac
loquutione
supra
nonnihil
attigi,
praepositum
scilicet
esse,
quia
primus
erat.
31.
Et
ego
non
noveram.
Ne
suspectum
sit
testimonium,
quasi
amicitiae
vel
gratiae
datum,
dubitationem
praevenit,
aliam
se
Christi
notitiam
habere
negans,
quam
quae
divinitus
obtigit.
Summa
ergo
est,
Ioannem
neque
ex
suo
sensu,
neque
in
hominis
gratiam,
sed
instinctu
spiritus,
et
Dei
mandato
loqui.
Veni,
inquit,
aqua
baptizans:
hoc
est,
vocatus
sum,
et
ordinatus
ad
hoc
munus,
ut
eum
patefacerem
Israeli.
Quod
postea
clarius
exponit,
et
confirmat
evangelista,
dum
ipsum
testificantem
inducit
quod
divino
oraculo
Christum
cognitum
habeat.
Pro
eo
quod
hic
habetur,
Veni
ad
baptizandum,
illic
diserte
exprimit
se
missum
esse.
Sola
enim
est
Dei
vocatio
quae
legitimos
ecclesiae
ministros
facit,
quia
quicunque
se
ultro
ingerit,
quacunque
polleat
vel
doctrina,
vel
facundia,
nihil
tamen
autoritatis
meretur,
quia
Deum
autorem
non
habet.
Quum
autem
Ioannem
ut
legitime
baptizaret,
oportuerit
a
Deo
mitti,
hinc
collige,
non
esse
in
ullius
hominis
arbitrio
sacramenta
instituere,
sed
hoc
ius
unius
esse
Dei
proprium,
sicut
alibi
Christus,
ut
Ioannis
baptismum
probet,
quaerit
sitne
e
coelo,
an
ab
hominibus
(Matth.
21,
25).
32.
Vidi
Spiritum
descendentem
instar
columbae.
Impropria
est
vel
figurata
loquutio.
Quibus
enim
oculis
spiritum
videre
poterat?
Sed
quia
columba
certum
et
minime
fallax
praesentiae
spiritus
symbolum
erat,
spiritus
metonymice
vocatur,
non
quod
vere
sit,
sed
quod
ostendat
quantum
fert
hominis
captus.
Atque
haec
translatio
trita
est
in
sacramentis.
Cur
enim
Christus
panem
appellat
corpus
suum,
nisi
quia
rei
nomen
apte
ad
signum
transfertur:
praesertim
ubi
signum
verum
et
efficax,
simul
pignus
est,
quo
certiores
reddamur,
rem
ip-
|