41:27
27
PRAELECTIONES
28
pendimus
quid
impulerit
omnes
profanos
homines,
quum
strenue
pugnarunt
pro
bonis
causis,
reperiemus
ambitionem
semper
in
ipsis
praevaluisse.
Non
mirum
igitur
si
destituerit
ipsos
Deus
in
ipso
articulo,
quia
indigni
erant
qui
experirentur
eius
auxilium.
Hac
ratione
exprimit
Daniel
se
incolumem
fuisse
servatum,
quia
crediderit
Deo
suo.
Et
huc
etiam
respexit
apostolus
undecimo
ad
Hebraeos
capite
(v.
33),
ubi
dicit
quosdam
ereptos
fuisse,
vel
servatos,
ex
ore
leonum
per
fidem.
Causam
ergo
assignat
cur
Daniel
evaserit
salvus,
et
revocat
nos
ad
fidem.
Sed
hic
tenendum
est
quid
valeat
et
in
se
contineat
verbum
credendi.
Neque
enim
simpliciter
docet
propheta
se
fuisse
servatum,
quod
crediderit
Deum
Israelis
esse
verum
et
unicum
Deum,
opificem
coeli
et
terrae:
sed
quoniam
vitam
suam
ei
commiserit,
quoniam
recubuerit
in
eius
gratiam,
quoniam
certo
statuerit
sibi
non
fore
alium
quam
felicem
exitum,
si
ipsum
coleret.
Quoniam
ergo
Daniel
certo
persuasus
fuit,
vitam
suam
esse
in
manu
Dei,
et
se
non
frustra
in
ipsum
sperare,
et
periclitatus
est
fortiter
atque
intrepide
pro
sincero
Dei
cultu:
ideo
dicit,
se
credidisse
Deo.
Videmus
ergo
non
ita
frigide
sumi
credendi
verbum,
ut
somniant
papistae:
quia
hinc
etiam
commentum
illud
de
fide
implicita,
et
de
fide
mortua
vel
informi
prodiit:
quia
existimant
fidem
nihil
aliud
esse,
quam
apprehensionem
confusam
deitatis.
Ubi
ergo
concipimus
aliquem
esse
deum,
papistae
putant
esse
fidem.
Atqui
longe
aliter
nos
instituit
spiritus
sanctus.
Nam
tenendum
est
illud
apostoli
(Heb.
l
l
,
6),
Non
rite
Deo
nos
credere,
nisi
statuamus
ipsum
esse
remuneratorem
omnibus
qui
eum
quaerunt.
Ergo
in
fide
includitur
haec
persuasio,
quod
Deus
non
frustretur
cultores
suos.
Nunc
tenendus
est
modus
quaerendi
Dei.
Quaeritur
autem
Deus
non
stulta
arrogantia,
quasi
possimus
meritis
nostris
ipsum
nobis
obligare:
sed
quaeritur
fide,
quaeritur
humilitate,
quaeritur
invocatione.
Ubi
ergo
hoc
nobis
persuasum
est,
Deum
esse
remuneratorem
omnibus
qui
ipsum
quaerunt,
et
scimus
quomodo
quaerendus
sit,
haec
est
vera
fides.
Sic
Daniel
non
dubitavit
Deum
fore
,sibi
liberatorem,
quia
non
dubitabat
de
pietatis
doctrina,
quam
didicerat
a
puero,
et
qua
fretus
Deum
semper
invocaverat.
Haec
igitur
fuit
causa
liberationis.
Interea
certum
etiam
est,
Danielem
non
credidisse
Deo,
quasi
de
eventu
iam
esset
edoctus.
Potius
enim
vitam
suam
Deo
permisit,
quoniam
paratus
erat
ad
mortem.
Ergo
Daniel
non
potuit
hoc
agnoscere,
antequam
proiectus
esset
in
speluncam,
et
expositus
leonibus,
an
Deus
vellet
ipsum
liberare,
quemadmodum
etiam
vidimus
ante
de
eius
sociis:
Deus
si
volet
nos
eripiet:
sin
minus,
parati
sumus
eum
colere,
neque
obediemus
tuo
edicto.
Et
si
Daniel
de
eventu
fuisset
edoctus,
non
magna
laude
digna
esset
eius
|