39:27
27
PRAELECTIONES
28
ergo
obtrudimus
Deo
praeter
legem
ipsius,
vocatur
opus
manuum
nostrarum:
obedientia
autem
melior
quam
victimae.
Ergo
hic
praecise
Deus
omnia
hominum
commenta
damnat:
quasi
diceret,
quantumvis
sibi
homines
placeant
in
suis
superstitionibus,
esse
tamen
impias
et
detestabiles,
quia
nefas
sit
quidquam
fabricare.
Nihil
enim
residuum
nobis
fecit
Deus
lege
data,
nisi
ut
sequamur
quod
praecipit:
ubi
autem
deflectimus,
et
aliquid
addimus
de
nostro,
nihil
aliud
est
quam
sacrilegium.
Nunc
sequitur,
31.
Quia
ad
iram
meam
et
excandescentiam
meam
fuit
mihi
urbs
ista
ex
quo
die
aedificarunt
eam
ad
diem
hunc
usque,
ad
tollendum
ipsam
e
conspectu
meo.
Confirmat
quod
nunc
diximus,
Deum
scilicet,
quantumvis
severe
puniat
Iudaeos,
non
tamen
modum
excedere
in
suo
iudicio,
quia
ad
cumulum
usque
pervenerit
eorum
iniquitas.
Horribile
erat
iudicium
Dei
quum
urbs
funditus
fuit
eversa,
et
ignis
subiectus
aedibus,
templum
etiam
excisum.
Poterat
igitur
poenae
atrocitas
multos
ad
querimoniam
impellere
quasi
nimis
severus
esset
Deus:
hic
compescit
omnes
illas
exprobrationes,
ac
dicit
urbem,
ex
quo
fuit
condita,
fuisse
in
hoc
quasi
natam,
ut
ipsum
provocaret,
quemadmodum
gallice
dicimus,
Elle
a
este
faite
pour
me
despiter,
pour
me
fascher.
Quidam
vertunt,
redacta
mihi
fuit
urbs:
sed
corrumpunt
sensum,
vel
obscurant.
Posset
commodius
verti,
urbs
fuit
destinata
mihi
ad
iram
et
excandescentiam
meam.
Sed
sensus
ille
quem
adduxi
simplicior
est:
ita
voces
istae
*>%$,
et
TIDPI,
ira
mea
et
excandescentia
mea,
passive
sumi
debent,
n'1,
scilicet
urbs
Ierusalem
quodammodo
fuerit
ta
huic
amentiae,
ut
non
desineret
accendere
magis
ac
magis
contra
se
iram
et
vindictam
Dei.
In
summa,
repetit
aliis
verbis
quod
prius
dixerat,
nempe
filios
Israel
nihil
aliud
quam
suis
maleficiis
provocasse
iram
Dei.
Nihil
enim
hic
novum
dicitur,
sed
quoniam
difficile
illud
erat
persuasu,
propheta
inculcat,
urbem
Ierusalem
fuisse
ad
iram
Dei,
et
ad
excandescentiam
ex
quo
fundata
fuerat
Et
ex
fine
versus
colligere
promptum
est
hunc
esse
genuinum
sensum,
quia
dicit,
ad
diem
hunc
usque
ad
tollendum
ipsam
e
conspectu
meo:
quasi
diceret
nullum
fecisse
peccandi
finem
Iudaeos,
iam
maturum
esse
tempus
quo
ultio
sumatur
de
illo
desperato
populo,
cuius
scilicet
insanabilis
erat
impietas.
Et
perseverantiam
designat
quum
dicit,
usque
ad
hunc
diem.
Neque
enim
tantum
coeperat
populus
in
deserto
peccare,
sed
assiduo,
ut
ita
loquar,
cursu
prosequutus
fuerat
suam
impietatem,
ut
nullo
saeculo,
nullo
anno,
nullo
etiam
die
a
suis
sceleribus
destiterint.
Ergo
hic
notatur
peccandi
assiduitas.
Sequitur,
|