32:27  21  PSALMUS  XCIV.  28  miraculo  ereptum  fuisse  ex  morte  :  quia  a  toto  mundo  desertus  erat.  Quamvis  enim  homines,  dum  nobis  manum  porrigunt,  ministri  sint  gratiae  Dei,  ubi  tamen  oculis  nostris  occurrit  inferius  aliquod  subsidium,  non  facile  agnoscimus  manum  Dei.  Porro  in  silentio  dicitur  habitare  vita,  dum  mortui,  sensu  et  vigore  carentes,  in  sepulcris  iacent.  Itaque  fatetur  propheta  nullum  sibi  vitae  servandae  fuisse  remedium,  nisi  recta  manum  suam  Deus  e  coelo  extendisset.  18.  (Si  dixi.)  Confirmatio  est  proximae  sententiae.  Nam  quo  Dei  bonitatem  et  potentiam  melius  commendet,  commemorat  se  non  a  mediocri  aliquo  periculo,  sed  quasi  a  morte  praesenti  fuisse  servatum.  Sensus  autem  verborum  est,  mortem  ita  versatam  fuisse  ante  eius  oculos,  ut  proprio  iudicio  esset  deploratus,  quemadmodum  Paulus  2  Cor.  1,  9  dicit  se  nuntium  mortis  in  se  ipso  accepisse,  quum  omni  spe  abscissa  vitae  renuntiavit.  Quum  autem  propheta,  qui  iam  se  morti  addixerat,  praeter  spem  liberatus  est,  eo  illustrius  fuit  Dei  auxilium.  1am  si  lapsum  pedis  intelligimus  de  corporali  tantum  morte,  in  desperatione  prophetae  nihil  erit  absurdi:  quia  Deus  saepe  vitam  in  mundo  suis  prorogat,  quamvis,  omni  spe  vivendi  ablata,  ad  migrandum  parati  sint.  Quanquam  fieri  potest  ut  propheta  hoc  suum  dicere  ad  carnis  sensum  restringat:  quod  mihi  magis  est  probabile,  quia  prius  vidimus  nunquam  eum  cessasse  ab  invocatione  Dei  :  unde  sequitur  aliquid  sperasse:  idque  clarius  ex  proximo  versu  colligitur,  ubi  refert  suos  dolores  aliqua  semper  consolatione  fuisse  mitigatos.  Cogitationes  enim  vocat  anxias  et  perplexas  curas,  quibus  fuisset  obrutus,  nisi  divinitus  adhibita  fuisset  aliqua  consolatio.  Docet  igitur  hic  locus,  Deum,  pro  magnitudine  tristitiae  et  moeroris,  servis  suis  in  ipso  articulo  succurrere,  ut  dilatet  eorum  angustias,  sicut  Psal.  4,  2  et  118,  5  dicitur.  Itaque  quo  magis  ingravescent  mala  nostra,  speremus  leniendis  doloribus  potentiorem  fore  eius  gratiam.  Quod  si  pro  carnis  infirmitate  curae  et  aegritudines  nos  urant  et  excrucient,  sufficiat  nobis  hoc  remedium  quod  magnifice  extollit  propheta.  Nam  fideles  duplicem  in  animis  suis  affectum  gerunt,  quia  ab  una  parte  anguntur,  distrahuntur  etiam  in  varios  metus  et  curas:  sed  Deus  arcanam  illis  laetitiam  inspirat,  idque  pro  necessitatis  modo,  ne  ullus  malorum  gurges  quantumvis  profundus  ipsos  absorbeat.  20.  An  sociabitur  tibi  solium  iniquitatum,  artifex  molestiae  loco  iuris  ?  21.  Coibunt  super  animam  iusti,  et  sanguinem  innocentis  damnabunt.  22.  Atqui  fuit  Iehova  mihi  in  arcem,  et  Deus  meus  in  rupem  fiduciae  meae:  23.  Et  rependet  super  eos  iniquitatem  ipsorum,  et  in  malitia  eorum  perdet  eos,  perdet  eos  Iehova  Deus  noster.