24:27
27
COMMENTARIUS
IN
EXODI
CAP.
II.
28
Mosen
non
fuisse
temerario
zelo
impulsum
ut
caedem
perpetraret:
sed
quia
noverat
se
divinitus
esse
genti
suae
destinatum
vindicem
ac
ministrum
salutis.
Circumspicit
tamen
an
quispiam
adsit
spectator,
nec
audet
maleficium
punire,
nisi
caede
clandestina.
Itaque
videmus
non
omni
ex
parte
fuisse
magnanimum
ut
decebat,
sed
cum
sua
timiditate
luctatum
esse.
Rursus
ex
vacillatione
colligitur
fidei
debilitas:
ne
putemus
ita
laudari
ab
apostolo
quasi
nihil
ad
perfectionem
defuerit.
Primo
igitur
tenendum
est,
Mosen
non
temere
arripuisse
gladium,
sed
armatum
fuisse
coelesti
mandato,
et
conscium
legitimae
vocationis,
recto
iudicio
has
partes
suscepisse,
quarum
habebat
Deum
autorem.
Unde
sequitur,
perperam
facturos
homines
privatos,
et
illius
exemplo
minime
iuvari,
si
vi
et
manu
compescant
iniurias.
Huc
usque
nos
Mosis
imitatores
esse
decet,
ut
praesto
simus
laborantibus
et
oppressis,
quoad
suppetet
facultas,
nec
dubitemus
improborum
odia
in
nos
provocare,
dum
eorum
audaciae
nos
opponimus:
gladium
vero
pro
eorum
defensione
exserere
permittamus
iudicibus,
qui
publico
imperio
praediti
sunt.
Si
eorum
auxilio
fraudentur
innoxii
dum
inique
laeduntur,
nostrum
est
gemere:
sicuti
neque
Mosi
ultra
progredi
licuisset,
nisi
datus
fuisset
populo
vindex
et
redemptor.
Quod
ad
metum
spectat,
in
quo
signum
dedit
pusilli
animi,
necdum
bene
comparati
ad
munus
suum
exsequendum,
discamus,
sanctorum
obsequia,
quae
vitiis
permixta
sunt,
nihilominus
interdum
per
indulgentiam
placere
Deo:
ac
proinde
quamvis
in
officio
praestando
nos
carnis
ignavia
retardet,
ne
tamen
obniti
desinamus.
Haec
enim
fiducia
non
parum
valere
debet
ad
nos
animandos,
ubi
persuasi
sumus,
cunctationi
nostrae,
modo
ne
cedamus,
paratam
esse
veniam.
13.
Ecce
duo
viri
Hebraei.
Haec
perseverentia
demonstrat
Mosen
firmo
constantique
animi
proposito
quaesiisse
reditura
ad
fratres,
ut
aulae
valediceret
ac
consulto
repudiasse
illius
splendorem,
opulentiam
ac
lautitias,
quum
tamen
minime
ignarus
esset
quantis
se
miseriis
obiiceret,
ac
quam
dura
et
aspera,
imo
et
ignominiosa
eum
maneret
conditio.
Quare
nihil
mirum
si
dicat
apostolus
(Heb.
l
l
,
25.
26),
eum
maluisse
ultro
Christi
probra
perferendo,
affligi
una
cum
populo
Dei,
quam
temporarii
peccati
commodis
frui.
Adde
quod
tristis
aspectus
violentiae
tyrannicae
et
onerum
quibus
premebantur
fratres,
nihil
remorae
attulit
quominus
pergeret:
quia
spe
futurae
remunerationis
ad
crucis
tolerantiam
compositus,
praesentem
metum
devicit.
Caeterum
non
exsequitur,
ut
antea,
iudicis
partes:
sed
officium
praestat
quod
ab
unoque
exigit
caritatis
regula:
dum
pacificator
accedit
ad
litigantes,
et
utrumque
ad
concordiam
hortatur,
praesertim
vero
maleficum
obiurgat.
Non
fuit
hoc
Mosi
peculiare,
sed
piis
omnibus
commune
officium
est
ubi
vident
innoxios
|