7:269
269
CUM
SCHOLIIS.
270
quacunque
specie
pietatis
proposita
haec
tententur,
radicem
quidem
mali,
superbiam,
Deo
semper
odiosam
esse
non
est
dubium.
(23)
Id
quod
maxime
declarat
Oziae
regis
exemplum,
in
quo
simul
et
radicem
huius
mali,
et
gravem
illius
vindictam
scriptura
nobis
exprimit
Hic
autem
rex
alias
laudatissimus,
idque
testimonio
scripturae,
in
hoc
tantum
superbiae
arguitur,
quod
incensum
ad
altare
thymiamatis
adolere
voluerit
Quis
vero
hanc
voluntatem
non
piam
potius,
quam
superbam
iudicasset?
Sed
spiritus
Dei
in
scriptura,
quum
ad
huius
facti'
[pag.
20]
narrationem
pervenit,
elevatum
(inquit)
est
cor
Oziae.
In
quo
vero
elevatum?
nempe
quod
aliena
ministerio
fungi
voluit,
de
quo
postquam
a
sacerdotibus
admonitus,
nec
illis
paruisset,
statim
a
Deo
lepra
est
percussus.
Haec
vero
nunc,
carissime
fili,
recensemus,
ut
intelligas,
si
superbum
fuit
Oziae
factum,
in
adolendo
incenso,
super
altare
thymiamatis,
quanto
superbius
esse
hoc
tantum
adolere
incensum
super
altare
corporis
Christi,
caeteraque
quae
religionem
ipsam
comitantur,
persequi?
Quid
autem?
an
nem
putas
hoc
incensum
esse
coram
Deo,
leges
de
religione
sancire?
Est
quidem
incensum,
idque
omnium
Deo
gratissimum
(nullum
enim
odorem
Ubi
persuade
Deum
gratius
suscipere),
sed
non
est
tuum
munus
illud,
Imperator,
est
sacerdotum
Domini,
(24)
est
nostrum
in
primis,
quibus
[pag.
21]
Deus
potestatem
ligandi
et
solvendi
dedit.
Vide
vero,
in
quam
tum
partem
templi
intras,
quum
hodie
tibi
ministerium
sumis:
non
quidem
in
atrium
aut
in
sancta,
ut
Ozias,
non
enim
tantum
sanctum
est
hoc
factum,
sed
sanctissimum.
Quum
ergo
prudentia
tua
huc
tu
penetras,
in
domum
Domini
tu
penetras,
et
in
sancta
sanctorum,
atque
ipsum
corpus
Christi
penetras,
eius
officium
tibi
arrogans:
nec
te
excusat
quod
sanctum
sit
factum,
vel
quod
non
perpetuas,
sed
ad
tempus,
hoc
est,
usque
ad
futurum
concilium
duraturas
leges
laturum
te
esse
dicas.
Ut
enim
id
per
se
pium
sit,
tamen
in
eo,
cui
Deus
hoc
ministerium
non
dedit,
maxime
est
impium.
(25)
Sumis
enim
tibi
iam
personam,
quae
propria
est
Dei,
cui
solum
de
sacerdotibus
iudicium
relinquitur,
quam
ne
ad
tempus
grassentur
ad
devorandum
Christi
gregem:
et
se
nemo
eorum
latrocinio
opponere
audeat?
In
qua,
obsecro,
Barbaria
valeret
haec
consuetudo,
ut
solo
titulo
protecti
latrones,
impune
perderent,
mactarent,
vastarent,
dissiparent
omnia:
quod
si
quis
mussitaret
de
^cohibenda
ipsorum
truculentia,
sacra
profanis
misceri
clamitarent?
23)
Ubi
liquido
constiterint
haec
tria:
non
necessitate,
sed
superbia
Caesarem
reformationem
ecclesiae
suscepisse:
deinde
hanc
ita
commendatam
esse
sacerdotibus,
ut
ab
ea
prohibeantur,
quicunque
unctas
manus
non
habent,
sicut
ab
adolendo
thymiamate:
postremo
sacerdotium
papale
instar
levitici
a
Deo
habere
originem,
praesenti
causae
forsan
conveniet
Uziae
exemplum.
Rursus
si
nihil
istorum
constat,
quin
potius
si
evincere
promptum
est,
necessario
ad
id
cogi
Caesarem,
[pag.
60]
nisi
ad
ecclesiae
exitium
sciens
ac
videns5
connivere
velit:
nec
quidquam
magis
esse
proprium
eius
personae,
et
sacerdotium
papale
non
nisi
sacrilegio
et
anathemate
dedicatum
esse,
quid
Uziae
exemplum
Frenesio
suffragatur?
Ostendat,
inquam,
convocandi
concilii,
et
restituendae
in
verum
statum
ecclesiae,
solis
sacerdotibus,
sicut
adolendi
thymiamatis,
attributam
esse
potestatem,
regibus
autem
vetitam.
Atqui
veritas
palam
reclamat.
Ostendat
Caesarem
frustra
insolescere,
et
rebus
bene
compositis,
ambitione
tantum
et
pravo
novitatis
studio
lascivire.
Ostendat
ipsum
deiecto
legitimo
sacerdote,
altare
sibi
interdictum
per
vim
occupare.
Sed
ubi
sacerdos
qui
ad
officium
peragendum
sit
accinctus?
Quibus
cancellis
circumscripta
est
pia
haec
sollicitudo,
quam
in
se
recipit
Caesar,
ut
perrumpere
non
liceat?
Quae
temeritas
aut
libido
in
aggrediendo
opere,
a
quo
cessare,
summa
esset
non
tantum
|